Missiegereed

Na de “sanering” van mijn ruim 30 jaar oude militaire rijbewijs ben ik er nu helemaal klaar voor. Onder het motto: een militair voertuig is waarschijnlijk anders dan mijn eigen auto, ben ik vorige week naar Oirschot getogen waar ik een uurtje heb rondgehobbeld in een jeep en een viertonner. Gelukkig kon ik de dienstdoende sergeant-majoor daar snel overtuigen van mijn vaardigheden in het terreinrijden op deze voertuigen en stond ik na een middag weer buiten de poort met een gloednieuw (gesaneerd) militair rijbewijs. Een leuke ervaring rijker (dat is terrein rijden altijd natuurlijk), maar nog altijd met de vraag of ik niet gelijk een mooi nieuw rijbewijs over de post had kunnen krijgen.

Maar goed, hiermee is een vrij uitgebreide voorbereidingsperiode afgesloten, waarin ik nog veel meer ervaringen heb opgedaan, waarover ik tijdens mijn diensttijd nog niet droomde. Mijn militaire vaardigheden zijn in de weken dat deze opleiding duurde vele honderden procenten toegenomen ten opzichte van die in mijn diensttijd van 14 maanden in d zeventiger jaren. Natuurlijk zijn de geëigende zaken als ZHKH (een soort van EHBO), mijnherkenning en nucleaire oorlogsvoering allemaal weer langsgekomen, maar de echt leerzame zaken hadden toch de overhand. Ik weet nu bijvoorbeeld, dat in het mooie Afghanistan de zogenaamde camelspider voorkomt van zo’n 7 cm grootte: een beestje, dat wel anderhalve meter hoog kan springen, niet bang is van een harige (kamelen)kont en gek is op mals vlees. Voor harige militairen is het dus ook oppassen geblazen.

We hebben veel geleerd over de geschiedenis en de cultuur van het Afghaanse volk en hebben kunnen oefenen in het onderhandelen via een tolk: iets wat daar zeer gebruikelijk is. Bij gebrek aan Afghaanse tolken ging dat als volgt: we moesten onderhandelen over een casus in Bosnië met de plaatselijke politiecommandant en kregen daarvoor een tolk die Indonesisch sprak met de betreffende beambte. Kunt u het nog volgen? Nou, wij ook niet, want of je nu een Afghaanse tolk hebt of een Indonesische: je verstaat ze geen van beiden! Hoe dan ook een leerzame oefening.

Ook hebben we uitgebreid stilgestaan bij de contactdrills. Wat dat is? Dat zijn de handelingen die er van je verwacht worden als je onverhoopt met je patrouille wordt aangevallen (of dat nu te voet is of in je voertuig). Zo gebeurde het, dat ik voor het eerst van mijn leven al schietend van steen naar steen ben gesprongen, terwijl ik daarbij dekking gaf aan mijn maatje van dat moment. Ook heb ik geleerd, dat ik in geval van een aanval, direct in dekking moet gaan en op aangeven van de patrouillecommandant zo snel mogelijk “hakken billen” moet maken. Voor de militaire leken onder ons: zo hard mogelijk weglopen naar een veilige plaats. Ik begrijp, dat dit laatste niet erg krijgshaftig klinkt, maar ik ga daar naartoe om bruggen te bouwen en niet om te vechten.
Natuurlijk wordt dat laatste niet helemaal uitgesloten en daarom hebben we uitgebreid kunnen oefenen hoe we ons persoonlijke wapen (het pistool) moeten bedienen. En geloof het of niet: ik begon er zelfs plezier in te krijgen en ben mede daardoor geen gevaar meer voor mezelf, maar wel voor een mogelijke tegenstander.

Kortom: volgens de geleerden weet ik nu voldoende en ben ik gereed om uitgezonden te worden. En om te laten zien, dat het (ondanks de huidige 50 graden) niet allemaal dor land is, heb ik nog een fraai plaatje in het fotoboek geplaatst.