De tijd vliegt.

Je staat er van versteld hoe snel de weken omvliegen. Hoewel het net 3 weken geleden is, dat ik de vraag kreeg naar Afghanistan te vertrekken, zitten we nu nog maar net twee weken voor mijn vertrek.
En er is nog zoveel te doen!
Donderdag heb ik mijn laatste schietoefening gedaan en ik ben tot de conclusie gekomen, dat de Taliban van mij niets te vrezen heeft. Het was dus een slechte generale.
Ik ben begonnen met het bijeen rapen van mijn uitrusting en heb en passant mijn klamboe en mijn gevechtspakken geïmpregneerd, zodat ik in ieder geval een beetje tegen steekbeestjes ben beschermd.
Tussen de bedrijven door verzamel ik zoveel mogelijk informatie over mijn opdracht en de onderwerpen, waarover ik moet gaan adviseren en leg ik contacten waar ik eventueel om advies kan.
Ook thuis nog de nodige zaken regelen natuurlijk en op kantoor moet ik zorgen dat er geen lijken in de kast achterblijven. Dus ook daar probeer ik de situatie voor mijn vervanger(s) zo draaglijk mogelijk achter te laten.
Aanstaande vrijdag krijg ik nog een specifieke briefing over het gebied en de situatie aldaar en dan hoop ik, dat ik bijna gereed ben. Maar ja: de tickets heb ik nog niet binnen en ik weet ook nog niet waar ik mijn spulletjes kan bezorgen voor transport. Nog even afwachten: het zal wel weer last-minute werk worden.

Twee positieve zaken zijn me al ter ore gekomen: mijn bureau en bed staan al klaar in een degelijk stenen gebouw en ..... er is daar iedere dag vers brood. (een kinderhand is gauw gevuld).