Een dagje Functioneel Specialist (deel 2)

Ik heb al eens stukje uit het leven van een Functioneel Specialist geschreven en dit kun je als een soort van vervolg beschouwen.

De vorige keer vertelde ik dat ik ’s-ochtends pancakes at, maar daar heb ik inmiddels goed mijn bekomst van. Ik eet nu (let op) 3 geroosterde boterhammetjes met jam. Het blijft behelpen, maar het is te pruimen. Toen ik deze week vóór vertrek op missie op het kamp zelf was, heb ik daar ontbeten: verse boterhammetjes met roomboter en hagelslag. Een ware traktatie! Verder zijn er sinds gisteren geen ijsjes meer: dat is pas afzien.

Over het algemeen verloopt de dag hier betrekkelijk rustig, maar zo af en toe is er een incident. Natuurlijk zijn we daar hier als eerste van op de hoogte, maar je staat er versteld van hoe snel jullie dat op de media in Nederland ook kunnen zien en horen. Daar werkt het tijdsverschil van 2,5 uur aan mee uiteraard. Bijvoorbeeld het schietincident gistermiddag aan de andere kant van het dorp was al in het vroege avondnieuws bekend bij jullie. Begrijpelijk, dat iedereen zich dan een hoedje schrikt, want jullie hebben geen flauw benul van de situatie hier. Neem van mij aan, dat deze jongen niet haantje de voorste is en dat dit soort incidenten door de deskundigen wordt “afgedaan”. Daarom heb ik dit soort nieuws ook altijd van horen zeggen. Omdat internet hier (net als in Nederland) ook wel eens kuren vertoont, kan het gebeuren, dat jullie pas de andere ochtend weer eens een berichtje van me krijgen. Ook de (openbare) telefoon is niet altijd beschikbaar, omdat ik daarvoor naar het kamp zelf moet. In die gevallen moet je maar denken: geen bericht is goed bericht.

Dan nog even iets over de voertaal hier. Buiten de gesprekken tussen Nederlanders onderling is de voertaal hier Engels. Of wat daarvoor doorgaat tenminste. Hollanders hebben niet allemaal een perfecte Engelse uitspraak, maar heb je al eens met een Australiër gesproken? Daar heb je een woordenboek op zich voor nodig. Ze knauwen maar wat voor de vuist weg en je kunt er niet altijd kaas van maken. Dan hebben we nog Afghaanse tolken, die Engels spreken: nou dat lijkt een beetje op een Fransman die Engels probeert te praten. Ook moeilijk te verstaan dus. En dan de rapporten. Ik schrijf dit stukje speciaal voor jullie in het Nederlands, maar al het andere schrijfwerk (rapporten e.d.) zijn allemaal in het Engels. Je wordt hier al snel tweetalig. Als ik jullie bij terugkomst in het Engels aanspreek, moet je maar niet gek kijken.

Tot slot nog even onze laatste nacht. Er waren weer een paar grappenmakers, die er een eigen weksysteem op na hielden. Het gevolg daarvan is, dat we elkaar vanochtend drie keer goedemorgen hebben gewenst. Twee keer op de verkeerde en één keer op de normale tijd. Het wordt tijd dat we met het uitdelen van de goodies een stelletje wekkers weggeven. Dan vertellen we er gelijk bij, dat de juiste tijd om die dingen af te laten gaan voor ons zo rond zes uur is. Ik hoop wel dat ze kunnen klok kijken, anders hebben we er nog niks aan.
Volgende keer iets over projecten.