Wegenbouw in Afghanistan

De vorige keer heb ik jullie iets over projecten beloofd, maar ik wil eerst de techneuten onder ons iets laten zien.
Vanochtend ben ik voor een aantal projecten in Tarin Kowt geweest en daar heb ik een staaltje wegenbouw gezien, dat zijn weerga niet kent. Er was een Afghaanse wegenbouwer bezig om ergens een voorterrein op te knappen. Deze man had enkele tientallen jaren in Amerika gewoond en sprak uitstekend Engels. Om mijn verhaal te illustreren heb ik er een stel foto’s bijgedaan, want dat zegt altijd meer dan een verhaal.
Het zal jullie niet verbazen, maar ook hier egaliseren ze de ondergrond, voordat ze iets van asfalt aanbrengen. Dat gaat niet zoals bij ons, maar een ietsje primitiever.
Eerst wordt met kruiwagens de fundering naar de op te vullen plekken gereden en vervolgens met de hand uitgevlakt. Niet alle werknemers hebben daar handschoenen voor; met de blote hand gaat het ook. Eerst worden de plekken met de voet wat aangestampt en daarna gaat er nog een wals overheen. Die wals is overigens het enige moderne hulpmiddel dat ik daar gezien heb.
Als de fundering gereed is, gaat er eerst wat split op, dat weer wordt aangewalst. Daarna gaat er kleefmiddel overheen. Die kleef wordt ter plekke geproduceerd. Er wordt een aantal vaten rond een groot vuur gezet en vervolgens wordt de hele handel verhit. Af en toe wordt er wat peut aan toegevoegd en het eindresultaat wordt uit de ton geschept, overgeladen in een emmer en overgebracht naar de plaats van aanbrengen. Daar wordt de kleef weer overgegoten in een soort van vergiet om met de hand het oppervlak te kleven. Dan wordt er weer split aangevoerd met kruiwagens, om daarna (jawel: weer met de hand) te worden verspreid over de kleeflaag. Wals erover en je hebt een mooi vlak oppervlak.
De kwaliteitscontrole wordt hier in eerste instantie uitgevoerd door de aannemer zelf. Voor de geïnteresseerden: dat is die man in dat witte gewaad, die zo trots in de camera kijkt bij het kleven. Ik moet toegeven: ook voor westerse begrippen ziet het eindresultaat er best goed uit. En ik heb het hem niet gevraagd, maar een RAW-bestek kon ik op het werk nergens ontwaren.
In Nederland kennen we dit soort methodes alleen van (heel) oude foto’s, maar hier gaat het nog steeds zo. En het werkt nog altijd.