Sloten

Enige tijd geleden heb ik beloofd nog iets te schrijven over de sloten hier in Uruzgan. Natuurlijk zijn het geen sloten zoals wij die kennen, want weilanden heb ik hier nog niet gezien. En vlakke akkers ook niet. De meeste sloten die je hier vindt, hebben een directe relatie met de rivier en worden daardoor ook gevoed. Bij ons wordt het water van de sloten juist op de rivier geloosd. Dus daar zit het eerste verschil.
Het tweede verschil zit in de stroomsnelheid. Bij ons wordt die bepaald door de kracht van het gemaal, dat er aan staat te slurpen. Hier wordt de stroomsnelheid bepaald door de afvoer van de rivier en het verval van de sloot.
De overeenkomst zit in het feit dat het water wordt gebruikt om het aanliggende land van het benodigde vocht te voorzien. Gemalen hebben ze hier niet nodig, want er is verval genoeg, waarvan gebruik kan worden gemaakt. De meeste sloten vinden we hier dus in de directe nabijheid van de rivier in (wat wij ook wel noemen) de uiterwaarden. Als je dan naar de rivier toe wilt om daar de situatie te bekijken met betrekking tot wateroverlast, moet je eerst door de “uiterwaarden” en over verschillende slootjes.
En daar komt gelijk het laatste verschil, want die slootjes zijn niet mooi strak maar verschillen constant van breedte. Je hebt daarom geluk als het slootje wat smalle stukken vertoont of als er hier of daar een boomstam overheen ligt. Wanneer dat niet het geval is en je wilt van A naar B, dan heb je twee mogelijkheden. Je springt domweg over de sloot of je zoekt een wat smaller stuk. In het laatste geval is de lijn van A naar B niet recht; dat zullen jullie begrijpen.

Dat de weg van A naar B niet recht is, wil er niet bij alle militairen in. Bovendien is het best wel stoer om over een brede sloot te springen, dus wat doe je in zo’n geval? Juist, je neemt een aanloop en springt “gewoon” over de sloot. Maar met een helm in de hand en een scherfvest aan is dat niet zo gewoon, want je bent wat zwaarder en daardoor minder flexibel. Bovendien hebben de meeste militairen nog een geweer bij zich.
Tijdens één van mijn tochten waren we dus weer vrolijk aan het slootje springen, maar allengs werden de sloten toch breder en ondergetekende kwam op den duur nog maar letterlijk met de hakken over de sloot. En toen op een gegeven moment enkele van mijn (jonge) begeleiders niet alleen natte voeten, maar zelfs een nat pak begonnen te halen, vond ik het wel genoeg. Het was weliswaar prachtig weer, maar ik krijg liever op een andere manier de lachers op mijn hand.
Nu wil het “toeval” dat we ook enkele lokale mensen in de nabijheid hadden, die ook de slootjes over moesten. En jullie raden het al: die kwamen allemaal droog over: zelfs de ouderen.. En hoe kwam dat? Omdat voor hen de weg van A naar B niet altijd in een rechte lijn liep. Zij kenden het terrein en zochten rustig de smallere plekken op, waar zij dan simpel overheen sprongen.
De reden waarom ik dus geen nat pak heb gehaald, is dat ik rustig achter mijn “gidsen “ben aangegaan om via de smallere plekken de slootjes over te steken. Hoezo Tom Poes?
Ik heb voor jullie geen foto’s van natte pakken, maar wel van enkele slootjes in de rivierbeddingen. Let ook eens op de “tuin” die ik passeerde: die zou in ons land niet misstaan.