Medcap

Gisteren hebben we een tocht gemaakt naar het plaatsje, waar we 10 dagen geleden niet konden komen, doordat er een voertuig verzakte. Dit keer toch maar een andere weg genomen en dat had resultaat, want we waren dit keer vrij snel en zonder ongelukken op de plaats van bestemming. Het weer was droog, maar wel wisselvallig, dus na aankomst werd snel de juiste opstelling ingenomen en het tijdelijke veldhospitaaltje (medcap) uit de grond gestampt.
We hadden een soort van draagbare geluidsinstallatie bij ons, dus we konden onze bedoelingen luid en duidelijk (via een tolk natuurlijk) bekend maken. Na een korte demonstratie “modelfouilleren” kwamen de eerste klanten binnen met de meest uiteenlopende klachten. Ook de leeftijden varieerden van zeer jong tot zeer oud. Naast een stukje zorg werd er ook nog aan voorlichting gedaan over bijvoorbeeld tandverzorging en dat leverde ook de nodige hilarische momenten op. Het peloton dat ons begeleidde, maakte dit voor het eerst mee en heeft zich daar ook kostelijk mee geamuseerd. Hoewel je in een aantal gevallen een soldaat beter een geweer kunt laten vasthouden dan een baby (getuige de foto).
Mijn taak in het geheel was weer een gesprek aangaan met de dorpelingen en dat resulteerde weer in een soortgelijk tafereeltje als 10 dagen geleden. Onder het genot van een kopje (mierzoete) thee en wat Afghaans brood kom je zo een hoop te weten over het leven op het platteland en over de problemen met water (of zonder water natuurlijk).
Voordat we eigenlijk helemaal gereed waren, gooide het weer toch wat roet in het eten. Het begon al dreigend te rommelen in de verte en al snel kondigde de regen zich aan. En zo kon het gebeuren, dat deze majoor er ook in Afghanistan nog als een verzopen kat uit kwam te zien.
En voor ik het vergeet: een regenboog hebben ze hier ook.