Regen 2

Vandaag toch nog een stukje over de regen hier in Uruzgan. Voor Nederland is regen niets bijzonders, maar hier is het wel heel speciaal. In de omgeving waar we nu zitten valt doorgaans ongeveer 70 mm per jaar. Ik denk dat we daar tot en met vandaag binnen een week al aan gekomen zijn. Gisteren sprak ik één van de lokale mensen hier en die kon zich niet heugen dat het in november heeft geregend.
En je kunt dan wel raden hoe het gaat. Jawel, het is de schuld van de waterman: ondergetekende dus. De mensen willen water, er komt een Hollander om daarnaar te kijken en vervolgens valt er een ongekende hoeveelheid water naar beneden op een tijdstip dat vrij ongebruikelijk is. Over de toestand op het kamp zal ik het niet meer hebben, want het Watergat in Flakkee is er niets bij (dit voor de ingewijden).
Vandaag zou ik ook een soort watergat gaan bekijken: een locatie voor een dam ergens in een kloof in de bergen. Nou, dat hebben we geweten. Toen we vanochtend om 6 uur wegreden regende het een beetje, maar op de weg naar ons einddoel hebben we alleen maar regen gehad en ook nog het nodige onweer. De terreingesteldheid werd er niet beter op en de voertuigen moesten alle zeilen bijzetten om bij elkaar in het spoor te blijven. In het spoor, want van een weg kun je hier meestal niet spreken. Omdat ik voor deze gelegenheid niet in een open wagen zat (achteraf gelukkig, want ik ben redelijk droog gebleven) heb ik niet alle weer meegemaakt. De mannen in een open wagen echter waren tot hun navel doorweekt en verkleumd.
Wat je wel al hobbelend ervaart, is dat er de nodige hellingen met enige moeite worden overwonnen. En wat zie dan als je uitstapt? Een “droge” rivierbedding die zienderogen volloopt en inmiddels een enorme stroomsnelheid ontwikkelt. Met de YPR waren we wel (al zwemmend) overgestoken, maar de open wagens moesten aan de andere kant blijven. Op dat moment bleek duidelijk, dat we ons doel weer niet zouden halen. Dit keer vanwege de enorme hoeveelheden water die vanuit de bergen naar beneden kwamen. We hebben dus direct rechtsomkeert gemaakt en zijn door de bergen terug gekeerd.
Dat leverde weer een bijzonder avontuur op, want de hellingen waren zo steil en smal, dat al het personeel op een gegeven moment moest uitstappen en lopend de berg heeft bedwongen. De voertuigen deden dat op hun manier, maar met alleen de chauffeur. Indrukwekkend om op die manier in de stromende regen een berg over te moeten. Ik was op dat moment blij dat ik geen wagen hoefde te besturen, want dan zou mijn hoogtevrees wel heel erg op de proef gesteld zijn.
Ja, de regen is hier (evenals in Nederland) de laatste week nadrukkelijk onderwerp van gesprek. Alleen wordt hier in één adem mijn naam erbij genoemd, als ware ik een soort van regengoeroe. Sommige collega’s wachten dan ook met smart op mijn vertrek; in de hoop dat het weer dan beter wordt. Ze boffen: volgende week is het zo ver.