Thuis!

We zijn er weer! Tenminste, op Nederlandse bodem. Na een avontuurlijke reis met May Be Airlines ben ik vrijdag om 21.00 uur veilig geland in Eindhoven. Nadat we eerst op dinsdag al zouden vertrekken, begon uiteindelijk woensdag de eerste etappe van de trip. Een schitterende tocht met de helikopter, die me vanwege de extreem lage temperaturen een souveniertje heeft opgeleverd in de vorm van een flinke verkoudheid. Dat heb je als je de deuren open laat staan. Maar naast een verkoudheid heb ik er ook nog een aantal prachtige foto’s van over gehouden, want als je laag vliegt, zie je veel.

De tweede etappe heb ik, net als op de heenreis, afgelegd in een Hercules en dat was ook weer heel apart. Kom ik op de kermis of in een pretpark nog niet in de buurt van een achtbaan: hier zat ik er midden in. Of ik nu wilde of niet. Bij het inzetten van de landing werden er een aantal ”haakse” bochten gemaakt, die enige naam mochten hebben en ook het dalen ging met de nodige horten en stoten. Collega’s met een minder sterke maag grepen dan ook al snel naar een zak om daar de inhoud tijdelijk in te deponeren.

Maar ook aan dat avontuur kwam een einde om na aankomst op Kabul direct in een bommelding terecht te komen. Tenminste: bommelding? Eén van de Nederlandse collega’s, die onderweg was naar het uitzendgebied, had zijn rugtas vergeten in de buurt van de eetzaal en die werd direct als verdacht pakketje geïdentificeerd. Gevolg: het halve vliegveld afgezet en wij een half uur in de wachtstand, voordat we zelf konden gaan eten. Dit kan natuurlijk iedereen overkomen, maar in dit soort situaties moet je in ieder geval zorgen dat je je zaakjes voor elkaar hebt. De desbetreffende collega zal niet zonder reprimande afgereisd zijn naar zijn eindbestemming, denk ik.

De nacht doorgebracht in hotel De Blaffende Hond, maar de honden waren er niet meer, dus geen verstoring van de nachtrust zou je denken. Maar als er een grote generator op zo’n 20 meter van de tent staat te “brommen”, dan vat je ook niet snel de slaap; ik niet in ieder geval. Bij het opstaan had ik dus een behoorlijk watten hoofd en gecombineerd met de inmiddels in volle hevigheid losgebarsten verkoudheid betekent dat niet echt een vlotte start van de terugreis. Als je dan ook nog eens voor je weg mag door je Engelse collega’s bijna tot je pendeck wordt gestript om te zien of je geen enge dingen meeneemt naar huis, heb je het helemaal wel gehad.
Zo tegen negen uur ’s-ochtends kom je dan gelukkig toch eindelijk in de grote vogel terecht, die je naar huis zal brengen en laat je je “relaxed” in een stoel zakken. Maar omdat er 3,5 uur tijdsverschil is tussen Afghanistan en Nederland duurt de reis toch wel erg lang. Vooral omdat je via een lange stop in de Verenigde Arabische Emiraten en een korte stop op Kreta ook nog de nodige wachttijd op desolate vliegvelden doorbrengt. En met desolaat bedoel ik dan: dat er verder niets, maar dan ook helemaal niets gebeurt om de wachttijd aangenaam door te brengen.

De aankomst vergoedt veel, want zo’n hal op Eindhoven staat helemaal afgeladen vol met familie, vrienden en kennissen. En gelukkig staat daar dan ook je eigen familie, die je heel snel naar huis loodst om lekker bij te komen van de reis.
Dat bijkomen duurt overigens wel even, denk ik. Want nu na twee dagen rustig acclimatiseren en cultuurshocken in de supermarkt, heb ik niet het idee, dat ik al helemaal terug ben. Fysiek wel natuurlijk, maar geestelijk heb ik nog wel een trajectje te gaan. Vooral ook omdat ik nog het één en ander af te ronden heb, over te dragen aan mijn opvolger(s) en volgende week nog een verhaal moet houden voor de nieuwe staf van de aflossing die in december naar Uruzgan vertrekt.

Ik heb een boeiende tijd gehad, die in de komende periode nog wel wat staartjes zal hebben dus. Jullie zullen niet zo frequent meer iets kunnen lezen hier, maar in de komende tijd komen er nog wel een aantal “losse flodders” achteraan, om je op te hoogte te houden van mijn inburgeringproces. Want dat ik weer moet inburgeren, staat voor mij als een paal boven water.