back to Africa

Over de heenreis naar Nairobi valt niet veel meer te vertellen, dan dat het voorspoedig verliep; het eten dat ons door Kenya Airways werd voorgeschoteld was minder, maar dat was van minder belang. Na een min of meer doorwaakte nacht kwamen we ruim voor de geplande tijd aan en werden we keurig opgewacht door de beloofde taxichauffeur. Hij reed in een “comfortabele” Nissan Sunny van het type waar ik me 25 jaar geleden in verplaatste. De snelheidsmeter en de benzinemeter deden het niet en het lampje van de olie brandde bijna constant. De chauffeur maakte zich er niet druk om, dus deden wij dat ook niet natuurlijk. Waar Han zich wel wat bezorgd om maakte, was het touwtje waar de achterbak mee dichtgebonden was. Bij ieder hobbel keek hij ongerust om ter controle of zijn dure apparatuur er niet uitvloog; en hobbels waren er genoeg.
Mijn Afrikagevoel wam al snel terug. Nergens vind je in mijn beleving zoveel mensen die zich lopend van A naar B verplaatsen. Dat gekoppeld aan de typische lucht, had ik zo iets van: oh ja. Omdat het net ochtendspits was, krioelde alles door elkaar. Auto’s vierbreed op een weg zonder belijning, voetgangers, die met gevaar voor eigen leven voor aanstormende auto’s oversteken en daartussendoor nog de nodige fietsers. Het is een klein wonder, dat er op dit tripje niets gebeurde, want op sommige momenten kon er misschien net een hand tussen.
Maar uiteindelijk zijn we toch zonder kleerscheuren afgeleverd op het kleinere vliegveld Wilson, vanwaar we door de MAF (Mission Aviation Fellowship) naar Wajir gebracht zouden worden. Dat werd een vlucht van 2,5 uur in een vierpersoons kistje, waar Han nog ruimer heeft gezeten dan op de vlucht naar Nairobi; geloof het of niet. Maar 2,5 uur in een herrie die spreken onmogelijk maakt, duurt wel erg lang.
Waar het bij vertrek nog zo’n vriendelijke 15 graden was, bleek de temperatuur in Wajir na de landing aanzienlijk hoger. De temperatuur was ruim verdubbeld en stond nu op zon 37 graden: een lekkere warme deken. Het ontvangstcomité stond al klaar en we werden snel naar de gereedstaande auto’s geleid. Omdat het inmiddels zo’n half twee plaatselijke tijd was, ging de gereedstaande lunch er wel in. De verplichte siësta gaf een welkom eerste rustpuntje op deze eerste lange reisdag. Om nog maar niet te spreken van een verkwikkende douche.
Om de rest van de dag te beschrijven heb ik nog wel een notitieblokje voor nodig en dat komt een volgende keer wel. Maar voordat we uiteindelijk om 22.00 uur door een strenge dokter Ad (voorzitter van de stichting Wajir) naar bed werden gestuurd, hebben we nog zoveel indrukken opgedaan, dat het ons duizelde.

P.s. het duurt misschien nog enkele dagen voor het volgende bericht, maar de mogelijkheid op internet is lastig en erg traag. Maar er komt zeker meer, want we zien en horen hier verschrikkelijk veel. Behlave de hitte, gaat het met ons drie overigens prima.