dagje Afrika

Het moment van schrijven is woensdag 14 januari aan het eind van de rustperiode: tweede helft middag dus. In de dagen dat we hier zijn, hebben we al zoveel gezien, dat ik daar wel vier verhalen van kan maken. We hebben projecten gezien op het gebied van sanitatie, watervoorziening en scholing, maar ook gezondheidszorg en “ouderenopvang”. Om over al die onderwerpen hier uit te weiden, zou vervelend worden, dus ik pik er een paar uit. Jullie zullen begrijpen, dat we ons hierbij verschillende keren moeten verplaatsen in hete auto’s, hetgeen we manmoedig en al drinkend doorstaan. Henk van Apeldoorn (één van onze gastheren) praat ons daarbij de oren van het hoofd en stopt ons vol met alle informatie, die hij aan ons kwijt wil. En geloof me: hij wil alles kwijt, wat hij weet. En als hij niet praat, zijn het wel de Afrikanen die ons, in hun “eigen” Engels, vertellen wat er aan de hand is en wat ze allemaal nodig hebben. Maar al met al hebben we ’s-avonds bij onze korte evaluatie wel een heel volledig beeld van het geheel.
Eén van de meer succesvolle projecten waar ik jullie deelgenoot van wil maken, is wel de vrouwengroepen, die zich bezig houden met het verbouwen van groente en planten. Deze groepen (waarvan er één uit 43 vrouwen bestaat) hebben samen een beschut stuk land, waar ze gezamenlijk deze groente verbouwen. Het gaat hier niet om veel van hetzelfde, maar om een flink aantal verschillende soorten, die ze op de markt verkopen. Daaronder zijn ook verschillende vruchten zoals papaja’s. Door de vrouwen en ook de kinderen wordt hier hard gewerkt om in hun levensonderhoud te voorzien. De mannen houden zich voornamelijk bezig met nietsdoen. Deze projecten worden door de stichting Wajir via de katholieke kerk ondersteund en de pastoor heeft ons een middag lang enthousiast rondgeleid. Om aan water te komen worden diverse putten gebruikt, waarbij het water op verschillende manieren naar boven wordt gehaald. Helaas raken de mechanische methoden na verloop van tijd defect en kunnen ze lokaal niet gerepareerd worden. We hebben handpompen (nog van Usaid) gezien, putten met motorpompen en zelfs een tweetal windmolens, die inmiddels allen niet meer werkten. Het resultaat is, dat de dames weer zijn overgegaan op handwerk met alle gevolgen van dien: zwaar werk, langer werk en verontreiniging van de put, waarvan het laatste voor irrigatie minder erg is natuurlijk.
Reden dat er niet gerepareerd wordt, is in sommige gevallen dat de pomp te ingewikkeld is, maar ook dat onderdelen relatief duur zijn en niet in de laatste plaats omdat de kennis veelal ontbreekt. Ook op dit punt ligt hier dus een uitdaging.
Leuk voorval, dat ik jullie niet wil onthouden is het volgende:
Tijdens onze excursie met de pastoor “spoedden” we ons door de buitenwijken van Wajir van het ene naar het andere project. Op zo’n rit kom je alleen maar lopende mensen, geiten en ezels tegen. Zo niet de pastoor. Op één van de weinige kruispunten ontmoette hij een toevallig passerende auto. En in dit geval bedoel ik dat ook letterlijk: de foto is er het bewijs van. Uiteindelijk was dit wel het laatste, dat ik die dag had verwacht. De schade viel overigens mee: twee kleine deukjes naast al die andere duiken, die al in de wagen zaten.