dagje Mukono

Als je hier in Mukono bent, moet je in ieder geval een keer naar de stad gaan. Omdat het nu niet direct een afstand is om te gaan lopen (5 kilometer in 30 graden) zijn er andere vervoermiddelen voorhanden. Een taxi ligt voor de hand, maar avontuurlijker is de boda-boda. Dat is een soort bromtaxi: gewoon een bromfiets, waar je met één of twee op de duoseat kunt plaatsnemen. Nu is een bromfiets niet direct mijn favoriete vervoermiddel, maar omdat ik geen spelbreker wilde zijn, ging ik toch maar mee. Na een hete wandeling van de poort naar de grote weg vonden we daar één boda-boda. Een tweede kwam er al snel aan en omdat we ongeduldige Hollanders zijn, besloten we niet langer te wachten en met zijn tweeën op één zo’n vehikel te gaan. Han met zijn lange benen op de ene en Cora en ik op de andere. Zo snorden we langs ‘s-heren wegen over de met zand bedekte asfaltrand en vroeg ik me af welk avontuur gevaarlijker was: deze rit of die in Afghanistan van een jaar of twee geleden.
Maar aan alle beproevingen komt een eind en kwamen we toch veilig aan in Mukono, waar we de plaatselijke supermarkt onveilig hebben gemaakt. Natuurlijk hebben we ook in de plaats zelf rond gekeken, waar we vol bewondering en met een dichte neus de plaatselijke keurslager hebben bezichtigd. Maar ook de markt hebben we niet overgeslagen, want Han en Cora wilden nog een plaatselijk product scoren. Daar zijn ze uitstekend in geslaagd, want voor een schappelijk prijsje werden een paar prachtig gekleurde kleden aangeschaft. Dat bleek wel toen op de terugweg de eigenaar van het stalletje in geen velden of wegen te bekennen was: waarschijnlijk naar zijn familie om met hen de dagopbrengst te delen. Mijn plaatselijk product bestond uit een paar verbrande armen en hoofd: misschien minder mooi maar wel zo voordelig (je blijft Hollander nietwaar?).
Na deze avonturen zijn we toch maar weer op zo’n boda-ding gestapt, want we moesten toch terug. Omdat mijn rugzak inmiddels gevuld was met allerlei “lekkernijen” uit de supermarkt, mocht ik dit keer ook een eigen vervoermiddel en ging het spul er met gezwinde spoed vandoor. Letterlijk en figuurlijk, want ik heb alleen nog maar de achterkant van mijn collega’s gezien omdat de snelheid van mijn taxi stukken lager lag. Uiteindelijk ben ik toch nog zonder meetrappen weer op ons beginpunt aangekomen en heeft deze trage rit nog een aardige foto opgeleverd.
Als afsluiting hebben we bij wijze van team-building gezamenlijk de maaltijd bereid: Han en Cora hebben gekookt en ik heb de foto’s genomen.