Noah's Ark

Eén van de dingen die opvalt hier zijn de geluiden van het oerwoud tegen het krieken van de dag. Je hoort dan allerlei geluiden, die je niet thuis kunt brengen, maar vooral die van de apen vallen op. Evenals in Kenia komen we ook hier weer de grote verschillen tegen tussen arm en rijk. Met enige regelmaat wordt vanuit Noah’s Ark kleding rondgebracht in de dorpen in de omgeving bij mensen, die het echt nodig hebben. Samen met de overheid wordt gekeken wie hiervoor in aanmerking komen en meestal zijn dat gezinnen zonder vader of moeder, alleen wonende ouderen of zelfs gezinnen met helemaal geen ouders. Een schrijnend voorbeeld was wel een meisje van 14 jaar, die voor een stuk of 14 broertjes, zusje, neefjes en nichtjes zorgde. Zo jong en dan al geen toekomst meer. In hutjes van pakweg 3 bij 3 woont zo’n gezin met sanitaire voorzieningen uit de oudheid. Meestal gaat dat niet verder dan een diepe latrine met balken erover, die dan met enige regelmaat worden opgevreten door de termieten. De methode Ecosan, die we in Kenia ook hebben gezien, is hier nog niet zo bekend. Het realiseren van deze toiletten zal nog wel enige gedachtenomslag nodig hebben, maar in een vergadering met dorpsvertegenwoordigers lijkt er wel draagvlak te ontstaan. Een andere uitdaging is nog de financiering van dit project, want dat is net als in Kenia een probleem.
Zo’n bijeenkomst van dorpsoudsten is ook een aardige ervaring. Het lijkt op een soort van schoolklasje met ons als Farce Forum ervoor, waarbij de vragen en opmerkingen wederzijds worden vertaald door de hoofdonderwijzer; niet iedereen spreekt hier nog Engels.

Als je verwacht, dat het hier altijd goed weer is rond deze tijd, dan heb je het goed mis. De afgelopen dagen heeft het af en toe al aardig gedreigd met regen en hebben we zelfs onweer gehoord in de verte. Dinsdag was het dan zover: het was uit met de dreigementen en het heeft de hele ochtend fors geregend. Het werd zelfs zo “koud”, dat we er maar een trui bij aan hebben getrokken. Onder dit soort omstandigheden valt het leven hier behoorlijk stil, want dan regent het vaak te hard om naar bijeenkomsten te gaan. In het regenseizoen val t dit wel mee, want dan regent het voornamelijk ’s-nachts. Dit los gezien van de dan wel onbegaanbare wegen natuurlijk.

Tot slot nog een aardig verhaal over het eten. Op de dag, dat er een nieuwe kok was begonnen, zouden we weer mee eten met de kinderen. De maaltijd zou bestaan uit rijst met enkele lokale toevoegingen, dus daar hadden we ons bijzonder op verheugd natuurlijk. Toen het grootste deel van de grote kookpot leeg was, kwam er een branderige lucht onze neus binnen en kregen we te horen dat het laatste restje niet meer te eten was. Er zat toen niets anders op dan samen met Piet naar Mukono te rijden om daar in het plaatselijke hotel van het buffet te genieten. Tot halverwege het eten ging daar alles goed, totdat het licht uitviel. Als rechtgeaarde globetrotter heb je dan natuurlijk een (hoofd)lampje bij je, zodat je toch door kunt eten. Dat was maar goed ook, want behalve enkele korte oplevingen, hebben we het licht daar niet meer gezien. We zijn dan ook als een dief in de nacht vertrokken daar (na wel betaald te hebben overigens). Dat zijn van die leuke onverwachte gebeurtenissen, die het leven in Afrika zo spannend maken.