Reisavonturen

Op de terugreis hebben we toch nog wel wat aardige dingen meegemaakt, die ik wil delen.
Volgens afspraak zouden we onze laatste dag nog een gesprek hebben met de manager en Piet om aan het eind van de middag met Piet in Kampala nog iets te gaan eten. Vervolgens zou een taxi ons verder brengen naar Entebbe, waar we een korte nacht in een hotel zouden verblijven in afwachting van ons vertrek.
Na de gesprekken begon het verschrikkelijk te regenen, waardoor er van een soort afscheidsrondje over het terrein helaas niets meer terecht is gekomen. Tussen de buien door zijn we terug gegaan naar ons familyhouse om de koffers weer reisgereed te maken. Vanwege een misverstand met Piet over de afgesproken tijd en plaats, startte de reis al iets later dan gepland. Ook bleek het verkeer richting Kampala behoorlijk druk, waardoor we nog meer vertraging opliepen. Toen we uiteindelijk ruim een uur later dan gepland bij de eetgelegenheid aankwamen, bleek dit een (voor Ugandese begrippen) bijzonder exclusieve gelegenheid te zijn, waar het eten ronduit verrukkelijk was. Nadat we voldoende van het buffet hadden genoten, zijn we in de al anderhalf uur gereed staande taxi gestapt voor het laatste stukje van een uur (dachten we). Maar net als in Nairobi een week eerder bleek ook hier het verkeer volledig vast te lopen. Het is ongelooflijk wat een onbeschrijflijke chaos er ’s-avonds rond 10 uur nog in Kampala heerst. Gelukkig hebben onze grote steden daar (nog) niet onder te lijden. Onze chauffeur Jimmy kreeg het er ook warm van en deed de raampjes aan de rechterkant allebei open; samen met de koelte kwam ook de stank ons tegemoet en we hebben een dosis fijnstof opgedaan waar we de rest van ons leven op kunnen teren. Maar gelukkig lieten we de chaos een keer achter ons en zette Jimmy er flink de sokken in. Maar met die open raampjes werd het al gauw behoorlijk koud achterin, dus Jimmy maar verzocht om die te sluiten. Daar raakte hij wat door van de wijs, want het bleek, dat de draadjes van de bediening niet goed aangesloten waren. Na wat gerommel, stopte hij langs de kant van de weg en probeerde het probleem op te lossen. Verder dan een paar centimeter kwam hij niet en omdat we al te veel tijd verloren hadden (we wilden ook nog wel even slapen), zeiden we hem dan maar met open ramen door te rijden. Dat hebben we geweten; met laptop en tas hebben we geprobeerd het gat enigszins te dichten, maar veel hielp het niet. Gelukkig was het donker, want een willekeurige voorbijganger had wel eens kunnen denken, dat we de handel in de aanbieding hadden.
Aangekomen in het besproken guesthouse bleek dit een soort motel te zijn, waar we alle drie een eigen huisje kregen. Na het afrekenen (we zouden immers al om 3 uur vertrekken) bleek dat het best aardige verblijven waren, zij het dat de kamer van Han vol (dode) muggen zat en de badkamer van Cora er minder fris uitzag. Zelf was ik niet ontevreden, hoewel het licht in de badkamer het niet deed. Na de klamboe over het bed getrokken te hebben en mijn hoofdlampje in de douche bevestigd het toilet gebruikt. Alleen hield ik bij het doortrekken de knop in mijn handen, zodat ik een uitdaging had. Improviseren is onze sterkste kant, dus snel een noodreparatie verricht (dacht ik). Maar daarna hoorde ik tijdens het scheren nog steeds water lopen en toen ik ter controle nog eens naar het toilet keek, kwam het water al over de vloer mijn kant op: weer een uitdaging. Snel gezocht naar de afsluiter, maar die was er (natuurlijk) niet. Omdat ik toch de spoelbak open had eerst weer doorgetrokken en vervolgens de vlotter fors omlaag gedraaid, want ik was toch niet van plan om nog veel van dit ding gebruik te maken: Après nous le déluge. Deze laatste “reparatie” was afdoende, zodat ik heerlijk (alweer koud) kon gaan douchen. Zo lag ik nog ruim voor middernacht op bed om van een heerlijke (korte) nachtrust te gaan genieten.
Verder valt er van de vliegreis weinig te melden, behalve dan, dat het wachten op de vliegvelden en het vliegen zelf toch wel er lang duurt. In Amsterdam aangekomen werden we opgewacht door de heel bataljon Marechaussee met een snuffelhond, alsof er een vluchtje criminelen aangekomen was. Omdat de hond, na een lichte aarzeling, bij geen van ons wat rook, konden we snel de bagage ophalen, waar de koffer van Han (gloednieuw) flink beschadigd bleek te zijn. Aangifte ging vrij vlot, waarna we ons in de avondspits stortten. Speciaal voor Cora was deze afsluiting wel aardig, want we wilden haar nog graag even het “A2-gevoel op vrijdagmiddag” teruggeven. En dat is aardig gelukt, want ook de A9 werkte aardig mee.
Rest me nog te melden, dat de douche thuis heerlijk warm was en dat ik na ons verslag aan onze directie hier nog een keer zal laten weten welk project we gaan ondersteunen.