Ik ben er weer van…

Na mijn vorige verblijf in Afghanistan ben ik altijd betrokken gebleven bij de activiteiten van mijn collega’s, die na mij het gebied in zijn geweest en daar hun bijdrage aan de opbouw van Uruzgan hebben geleverd. Ook de vorderingen heb ik vanuit hun overdrachtsverhalen meegekregen en die verhalen hebben mij er steeds van overtuigd, dat ik eind 2006 niet voor niets daar ben geweest.
Over drie weken is het weer zo ver.
Dan staat mijn tweede missie in Uruzgan op het programma en hoop ik met eigen ogen te kunnen zien, wat er in de tijd vanaf mijn vertrek daar allemaal is gebeurd. Hoewel er ook nu weer veel projecten aan de gang zijn, weet ik pas wat mijn werkzaamheden zullen zijn op het moment dat mijn voorganger zijn werk aan mij overdraagt. Wel weet ik, dat er gewerkt wordt of gaat worden aan een overall waterplan voor de streek en dat ik daar waarschijnlijk mijn steentje aan moet bijdragen. Leuk om mijn jarenlange waterschapservaring daaraan te kunnen toetsen.

Maar we zullen het rustig afwachten. Mijn twee plunjebalen heb ik al ingeleverd, waarbij men mij heeft verzekerd, dat die samen met mij in het gebied aankomen. Als dat zo is, zal dat al een verbetering ten opzichte van de vorige keer zijn, want toen heb ik vijf weken op mijn spulletjes moeten wachten. De reis gaat tegenwoordig ook wel voorspoedig lijkt het, want één van de collega’s was vorige week binnen 24 uur op de plaats van bestemming. Kortom de organisatie lijkt er klaar voor.
Alleen thuis moet nog het nodige geregeld worden. Alle administratieve zaken natuurlijk, het voorbereiden van de familie en het overdragen van het werk aan mijn opvolger. Vooral het voorbereiden (lees: het geruststellen) van de familie is niet zo eenvoudig, want met de gebeurtenissen van de laatste tijd komen geruststellende woorden niet echt binnen. En ik weet inmiddels van de vorige keer, dat de thuisblijvers het heel moeilijk kunnen hebben, want zij kunnen niets anders doen dan wachten. Wij komen onze tijd wel door: daar zorgt het vele werk daar voor en de lange dagen die we daardoor maken.
Daarom hoop ik, dat iedereen een beetje aardig (en begripvol) is voor mijn thuisblijvers, zodat ook hun tijd een beetje snel en aangenaam voorbij gaat. Zij kunnen er niets aan doen, dat ik zo nodig daar aan de bak wil.

Ik hoop jullie (net als de vorige keer) weer op de hoogte te houden van mijn belevenissen en zal proberen met enige regelmaat deze weblog bij te houden.
Vanaf begin mei kunnen jullie de updates tegemoet zien: dan ben ik er weer van!