Aangekomen

Na een week van afscheid nemen was maandag de vertrekdag aangebroken. De Fransman heeft een gezegde: Partir c’est mourir un peu. Of voor de taalbarbaren: afscheid nemen is een beetje sterven. Ik vind het een waar gezegde. Het ene afscheid is natuurlijk wat heftiger dan het andere, maar overal laat je een stukje van jezelf achter. En geloof me: samen met alle voorbereidingen gaat zo’n week je niet in de koude kleren zitten.
Maar goed, maandag dus om 9 uur melden op het vliegveld en voor de laatste keer afscheid genomen van de wegbrengers. Dit keer verliep de controle vlekkeloos, want mijn nagelschaartje zat niet in mijn handbagage (dit voor de vaste lezers).
De reis begon zonder vertraging, maar dat kwam ook omdat we geen vertrektijd hadden doorgekregen. Het eten aan boord van onze Martin Airvlucht had kennelkijk te lijden onder de kredietcris, dus ik was blij, dat ik nog wat fruit-kicks bij me had. Na de landing in Dubai werd de club in twee delen gesplitst, waarna de eerste helft al snel naar de volgende bestemming werd geloodst. Omdat mijn naam achter in het alfabet zit, kwam ik logischerwijs in de tweede ploeg terecht, die om half twaalf in de avond plaatselijke tijd zou vertrekken. Toen plotseling om 10 uur de melding kwam: omhangen en wegwezen, waren we natuurlijk blij verrast. Maar aangekomen bij het vliegtuig konden we direct rechtsomkeert, want het bleek alleen een soort oefenrondje te zijn. De werkelijkheid was echter, dat het toestel storing had en dat we minimaal 2 uur vertraging kregen aangekondigd. Wachten dus op een soort van tuinstoelen tot we om zo’n 2 uur ’s-Nachts (met een vertraging van 4 uur) het vliegtuig in gedirigeerd werden. Wat er ook gebeurde: we stegen niet op. Toen we na een uur taxiën weer stilstonden, bleek dat we weer op dezelfde plek stonden. De inmiddels opgekomen mist verhinderde opstijgen. Blijft wel de vraag, waarom we dan een uur lang in heel ongemakkelijk houding op deze conclusie moesten wachten. We kwamen tot de slotsom, dat ze ons waarschijnlijk vast wilden laten wennen aan de komende vlucht van zo’n 3 uur. Terug op onze tuinstoelen weer wachten tot de mist was opgetrokken. Om een lang verhaal kort te maken: ’s-ochtends om 6 uur stegen we weer op om na 3 uur op Kandahar te landen. Omdat we heel erg achter lagen op schema, dreigde hier in eerste instantie een extra overnachting, maar door hier en daar wat extra flexibiliteit lukte het toch nog om ons diezelfde dinsdag om 3 uur nog op de plaats van bestemming te krijgen.
Het zal iedereen wel duidelijk zijn, dat we allemaal behoorlijk stuk zaten inmiddels, maar gelukkig stond het ontvangstcomité al klaar om ons naar onze slaapplaats voor de komende tijd te brengen. Een ontvangstcomité dat er overigens al voor de derde keer stond, omdat zij steeds te laat onze vertraging doorkregen.
Hoe het mij verder vergaat, hoop ik een volgende keer wel te melden. Het gaat me goed en als bewijs van wachten, slaapgebrek en aankomst hierbij nog wat plaatjes.