Naar Wajir

Zaterdagochtend (de 13e!) regende het behoorlijk toen we naar het vliegveld gingen. Je ziet dan gelijk een verandering in het gedrag van de Kenianen. Waar ze eerst nog met ware doodsverachting alle autoverkeer proberen te ontwijken, zijn ze nu bevreesd voor het spatwater uit de enorme plassen op de weg. Plassen, die hier en daar de afmetingen (inclusief de diepte) van een meertje hebben. Dan is het bewonderswaardig om te zien, hoe ze kans zien om schoon te blijven: af en toe lijkt het op een soort steeple-chase. Zelf zag ik kans om na een stukje toch voorzichtig lopen al de hele onderkant van mijn broekspijpen te besmeuren. Ik zal de kunst nog wat moeten afkijken, denk ik.

Toen we na een korte vlucht aankwamen bij Wajir, kregen we eerst nog een rondvluchtje van de piloot, waardoor iedereen een goede indruk van de uitgebreidheid van de stad kon krijgen. Dat was vooral bedoeld voor Marije en Simon van ABCIC, die het gebied nog niet kenden. Bij het uitstappen weer dezelfde warme deken als de vorige keer dat ik hier was, want de temperatuur lag ook nu weer dicht tegen de 40 graden aan.

De rest van de dag hebben we gevuld met verschillende gesprekken en een korte wandeling door het centrum van Wajir. Je loopt daar rond als een soort kermisattractie, want iedereen loopt je toch een beetje aan te gapen, vooral door de kinderen. Toen we de supermarkt uitkwamen, werden we “aangesproken” door een leerling van de plaatselijke dovenschool, die ons duidelijk probeerde te maken dat hij het zo geweldig vond dat we van ver waren gekomen om Wajir te bezoeken. Hij nodigde ons uit om mee te gaan naar de school. Tenminste: dat was wat Henk ons vertelde. En hij zei dat zo serieus dat we dat maar geloofden.

Tenslotte: het hotel is dit keer wel echt Afrikaans met een heus hurktoilet. Dat betekent de komende dagen dus met enige regelmaat wat work-outs. Hopelijk niet te vaak, want dan blijven we tenminste gezond.