Wissel

Vandaag zijn onze gasten van ABCIC en Sarah en Beatrijs vertrokken. Sarah en Beatrijs zijn de afgelopen dagen hier geweest om te onderzoeken hoe de stichting werkt in Wajir. Dat alles als onderdeel van een onderzoek van 25 projecten geïnitieerd door kleinere particuliere instellingen, die zij in de afgelopen 5 weken bijna allemaal bezocht hebben. Ze vertrekken allemaal vol indrukken, want uit de gesprekken blijkt toch wel, dat Wajir in dit geheel een bijzondere positie inneemt. Dat komt grotendeels door de aanpak die de stichting via Henk hier heeft en die vooral uitgaat van de verwevenheid van de onderwerpen en het uitgebreide netwerk dat daardoor is ontstaan en ook wordt benut. Dit in tegenstelling tot andere particuliere initiatieven, die zich vaak beperken tot het bouwen van scholen en/of sponsoren van o.a. ziekenhuizen. Dat blijkt nog eens nadrukkelijk bij het laatste gesprek dat we hadden met de plaatselijke bosbouworganisatie over o.a. herbebossing. Het is hier heel populair om met de producten van de plaatselijke limetree lijm te maken om daarmee muren te lijmen. Dat lijkt heel onschuldig, ware het niet dat het limepoeder dat daarvoor wordt gebruikt de longen aantast van de werklieden. En daar komt dan de behoefte om de hoek om te zoeken naar alternatieve bouwmethoden, die het gebruik van deze lijm (en ook van cement, waarvoor ongebluste kalk wordt geproduceerd) onnodig maken. Eén van die methoden is het gebruik van stapelstenen, waar ik deze dagen naar aan het kijken ben. Maar omdat het benutten van stapelstenen nog in de kinderschoenen staat, moet er nog wel een hobbel genomen worden voordat dit op grotere schaal toegepast gaat worden.

Het is boeiend om te zien hoe de werknemers van één organisatie (ook hier?) verschillen van elkaar. Gisteren waren we bij dezelfde bosbouworganisatie en troffen daar twee medewerkers, waar je de wanhoop in hun ogen zag, toen we onze vragen stelden. Je las daaruit maar één ding: “Hoe krijgen we deze mzungi (blanken) zo snel mogelijk uit ons kantoortje!” Gelukkig voor hen werden ze daarbij geholpen door de melding van een ongeval waar ze direct naartoe moesten. Het mag duidelijk zijn, dat we toen geen antwoorden kregen op onze vragen.
Hoe anders ging het vanochtend. We waren op bezoek bij een vrouwelijke (!) collega van hen, die ons exact en heel gestructureerd meenam in hun werk en dit zo goed deed, dat er feitelijk niets te vragen overbleef. En zo stapelt de ene ervaring zich op de andere.

Vandaag dus de wissel: door het vertrek van onze medereizigers zijn Henk en ik van hotel gewisseld en verblijven we nu in het Raha Palace Hotel in het centrum van Wajir. Dat betekent ook en ander toilet, waardoor mijn gymnastische oefeningen weer direct opeen laag pitje gaan. Daarnaast heeft dit hotel ook een internetcafé, zodat het misschien weer wat makkelijker wordt om mijn mail te checken: maar ik beloof niets.

Verder is er nog zoveel te vertellen, maar dit stukje dreigt alweer te lang te worden. Eén ding wil ik toch niet onvermeld laten: gisteravond zijn we als afscheid voor onze medereizigers met zonsondergang naar het nabijgelegen meer geweest. Op deze bijzondere plek kun je geruime tijd doorbrengen, want vooral tegen de avond komen hier giraffen drinken. Prachtig om te zien hoe deze gracieuze dieren met hun hele familie hun avonddrankje komen nuttigen. Bijgaande foto is misschien niet helemaal duidelijk, vanwege het licht,maar geeft toch een indruk. Dan komt het water hier ook regelmatig op verschillende plekken in beweging, als ware er een soort monster van Loch Ness aan het zwemmen. Maar omdat van enig monster geen spoor was, is dit verschijnsel waarschijnlijk eerder toe te schrijven aan grote scholen kleine vis, die plotseling met veel vaart van A naar B gaan.