Waste management
Door: Sjaak
Blijf op de hoogte en volg Sjaak
18 November 2010 | Kenia, Wajir
Vandaag heb ik me bezig gehouden met waste management, vrij vertaald: hoe gaan we op de beste manier om met ons afval.
In Wajir zijn we nog ver verwijderd van die beste manier. Om te beginnen heb ik een bezoek gebracht aan het vuilstort, dat gelukkig ver genoeg buiten de stad ligt. Een terrein van zo’n 300 bij 300 meter, waar met tractoren het vuil naartoe gereden wordt. Een onvoorstelbare bende waar zonder toezicht alles gedumpt kan worden. Totaal geen organisatie en van tijd tot tijd steekt men er de brand in. Omdat er ook behoorlijk wat plastic ligt, geeft dat natuurlijk de nodige dioxine verontreiniging. En omdat ik niet geloof dat de bodem van het stort op de juiste wijze is afgedekt, zal er ook wel de het één en ander in het grondwater terecht komen. Waarschijnlijk is de hoeveelheid plastic ook zo groot omdat het meeste huishoudelijk afval wordt gebruikt tot dat niet meer mogelijk is. Ook het residu van de septictanks wordt hier gestort. Dat wordt weer op een apart stukje gedaan, zodat er niet echt vermenging van het afval plaatsvindt. Voor de compostering weer wat minder dus.
Het ophalen van vuil gaat ook een beetje hap snap. Er zijn weinig mensen te vinden, die dit smerige werk (onbeschermd) willen doen en van inzamelpunten is geen sprake meer. Ik zeg meer, omdat de plaatselijke overheid dit wel heeft gedaan, maar dan zonder overleg te plegen met de inwoners. Na enorm protest tegen de vaak ongelukkige locaties, zijn de inzamelpunten weer verwijderd. Gevolg: nog meer verspreid liggende rommel op straat.
Wat ik ook niet tegen kwam, was slachtafval en ziekenhuisafval (dat laatste: gelukkig). Waar het ziekenhuisafval blijft moet ik nog gaan ontdekken, maar het slachtafval heb ik inmiddels gevonden. Het komt er eigenlijk op neer, dat ik gewoon op de stank ben afgegaan.
Op naar het slachthuis dus. Daar aangekomen bleek er niet geslacht te worden, dus ik heb er geen mens aangetroffen. De populatie gevogelte was echter enorm. En dan vooral achter het slachthuis, waar gewoon een open stort is van het overgebleven afval, inclusief overblijfselen van ongeboren kameelkalfjes die kennelijk bij de slacht te voorschijn kwamen. Dit “slachtveld” zorgt voor een enorme stank voor de mensen die benedenwinds wonen; ik ben bang dat ik het er geen dag uithoud.
Mijn eerste snelle conclusie is, dat er nog heel wat moet gebeuren voordat Wajir schoon is. Niet alleen bij de inwoners maar ook bij de overheid moet de denkwijze worden veranderd, samen met het opzetten van een goed vuilstort en een beter georganiseerde ophaaldienst. Maar in 2006 is dat in een onveilig Tarin Kowt ook gelukt, dus zal het in Wajir toch ook wel lukken?
Maar als je zo rond rijdt, zie gelukkig ook mooie dingen, waaronder van heel dichtbij een bijzonder fraaie antilope.
In Wajir zijn we nog ver verwijderd van die beste manier. Om te beginnen heb ik een bezoek gebracht aan het vuilstort, dat gelukkig ver genoeg buiten de stad ligt. Een terrein van zo’n 300 bij 300 meter, waar met tractoren het vuil naartoe gereden wordt. Een onvoorstelbare bende waar zonder toezicht alles gedumpt kan worden. Totaal geen organisatie en van tijd tot tijd steekt men er de brand in. Omdat er ook behoorlijk wat plastic ligt, geeft dat natuurlijk de nodige dioxine verontreiniging. En omdat ik niet geloof dat de bodem van het stort op de juiste wijze is afgedekt, zal er ook wel de het één en ander in het grondwater terecht komen. Waarschijnlijk is de hoeveelheid plastic ook zo groot omdat het meeste huishoudelijk afval wordt gebruikt tot dat niet meer mogelijk is. Ook het residu van de septictanks wordt hier gestort. Dat wordt weer op een apart stukje gedaan, zodat er niet echt vermenging van het afval plaatsvindt. Voor de compostering weer wat minder dus.
Het ophalen van vuil gaat ook een beetje hap snap. Er zijn weinig mensen te vinden, die dit smerige werk (onbeschermd) willen doen en van inzamelpunten is geen sprake meer. Ik zeg meer, omdat de plaatselijke overheid dit wel heeft gedaan, maar dan zonder overleg te plegen met de inwoners. Na enorm protest tegen de vaak ongelukkige locaties, zijn de inzamelpunten weer verwijderd. Gevolg: nog meer verspreid liggende rommel op straat.
Wat ik ook niet tegen kwam, was slachtafval en ziekenhuisafval (dat laatste: gelukkig). Waar het ziekenhuisafval blijft moet ik nog gaan ontdekken, maar het slachtafval heb ik inmiddels gevonden. Het komt er eigenlijk op neer, dat ik gewoon op de stank ben afgegaan.
Op naar het slachthuis dus. Daar aangekomen bleek er niet geslacht te worden, dus ik heb er geen mens aangetroffen. De populatie gevogelte was echter enorm. En dan vooral achter het slachthuis, waar gewoon een open stort is van het overgebleven afval, inclusief overblijfselen van ongeboren kameelkalfjes die kennelijk bij de slacht te voorschijn kwamen. Dit “slachtveld” zorgt voor een enorme stank voor de mensen die benedenwinds wonen; ik ben bang dat ik het er geen dag uithoud.
Mijn eerste snelle conclusie is, dat er nog heel wat moet gebeuren voordat Wajir schoon is. Niet alleen bij de inwoners maar ook bij de overheid moet de denkwijze worden veranderd, samen met het opzetten van een goed vuilstort en een beter georganiseerde ophaaldienst. Maar in 2006 is dat in een onveilig Tarin Kowt ook gelukt, dus zal het in Wajir toch ook wel lukken?
Maar als je zo rond rijdt, zie gelukkig ook mooie dingen, waaronder van heel dichtbij een bijzonder fraaie antilope.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
