Laatste dag Nairobi

Vandaag het laatste bericht uit Nairobi. Een dag waarop ik nog geprobeerd heb een paar zonnestralen op te vangen, want gezien de berichten uit Nederland zullen dat voorlopig de laatste wel zijn.
Een dag ook waar ik er weer op uit ben geweest om de methoden van plastic recyclen te onderzoeken. Ik had daarvoor een afspraak gemaakt met iemand, die palen maakt van plastic. We hadden afgesproken voor het Hilton hotel, omdat dat een markante plaats is in het centrum van de stad. Omdat ik rijkelijk vroeg was, zat ik al een half uur vantevoren lekker op een bankje voor de ingang. Op een gegeven moment komt er een wat oudere man langs met een dame, die me indringend aankijkt en vraagt of we een afspraak hadden. Ik herken hem niet echt van het filmpje en noem de naam van de man op wie ik denk te wachten. We concluderen beiden, dat het niet klopt: ze lopen door en gaan zo’n 30 meter verderop ook op een bankje zitten.
Ongeveer op het tijdstip van de afspraak besluit ik even te bellen dat ik gearriveerd ben. Er wordt opgenomen en ik vertel de man aan de andere kant dat ik de enige blanke bij het Hilton ben en kijk rond. Wat zie ik? Diezelfde oude baas van daarnet met de telefoon aan zijn oor. Het bleek dus toch mijn afspraak te zijn en we hadden 20 minuten gezellig voor het Hilton (bijna naast elkaar) op elkaar zitten wachten. Dit soort dingen gebeuren omdat zo’n afspraak telefonisch gemaakt wordt door twee mensen met een zeker Engels spraakgebrek (de Keniaan en ikzelf) via een lijn, waarop veel stoorgeluid is te horen.

Het mag duidelijk zijn, dat dit niet de man was die ik wilde spreken. Deze man had overigens wel degelijk iets van doen met plastic en omdat hij me aanbevolen was door een wederzijdse kennis ben ik met hem meegegaan. Of liever: hij met ons, want in Nairobi hebben we een vaste taxichauffeur tot onze beschikking (dit in verband met betrouwbaarheid en veiligheid).
De lange rit bracht ons naar (bleek me achteraf) één van de meest beruchte wijken van Nairobi, namelijk Kayole. De wijk waar enkele jaren geleden na de verkiezingen de meest heftige rellen hebben plaatsgevonden, die met veel geweld zijn neergeslagen. Vandaag zag het er allemaal heel vredig uit onder de stralende zon; maar wel zichtbaar een achterbuurt.

Hij zou me naar zijn kantoor en “factory” brengen, alwaar hij zou tonen met welke zaken hij bezig was. Dit bericht kwam wel over zonder stoorgeluiden, want hij zei het rechtstreeks en mijn interpretatie werd nog eens bevestigd door de producer van Wajir Community Radio, die het ook nog eens in het Kiswahili te horen kreeg. Geen twijfel mogelijk dus.
Aangekomen ben ik toch van de ene in de andere verbazing gevallen, want zijn kantoor was niet meer dan een kleine schuur volgestouwd met voorbeeldproducten en gebruiksvoorwerpen om plastic te recyclen. De factory, die hij beloofde was boven op het gebouw en bestond eveneens uit een bonte verzameling van deze zaken. Van enige bedrijvigheid was geen sprake. Kortom niet echt wat ik verwachtte: alweer! Maar: in zijn bevlogenheid en de eenvoudige manier om plastic te recyclen zit zeker potentie om serieus over na te denken. Dus wie weet, komt uit deze verrassende afspraak toch een vruchtbaar geheel voort.

Wat heb ik er zeker aan overgehouden: een mooie kijk op een achterbuurt van Nairobi, die ik voor geen geld had willen missen. Een unieke rondrit door een omgeving, die een “normale” toerist nooit te zien krijgt.

En nu is het tijd om te pakken, want morgen om 5 uur is het vertrekken geblazen. Ik leg mijn trui maar bovenop in mijn koffer.