Vroeg op

Vroeg op.

Omdat het verkeer in Accra in de spits behoorlijk vast kan staan, was het al vroeg reveille: 4 uur moest iedereen opstaan om al die drukte voor te zijn. De wekker hebben we niet nodig gehad, want om kwart voor vier werd iedereen gewekt door het eerste vliegtuig dat opsteeg en zijn route vlak over ons guesthouse had gekozen. Omdat het laden van de bus op zijn Ghanees ging, werd het toch nog zo’n vijf uur voor we echt reden.
Voordat we Accra verlieten, kregen we al een voorproefje van de kwaliteit van het wegennet, want vlak vóór de snelweg, bleek de aansluiting te ontbreken, waardoor we kruipend over een soort zandpad vol verschrikkelijke kuilen onze weg naar de snelweg moesten vinden. Ook bij het wisselen van snelweg even later bleek de verbinding nog niet helemaal gereed, zodat we ook daar weer een soort sluiproute moesten gebruiken. Omdat we voor vertrek nog niet ontbeten hadden, hebben we op de eerste stop (na een uurtje of drie) gezamenlijk ontbeten met rijst en kip.
Op het volgende gedeelte van onze trip hebben we de meest afwisselende snelheden meegemaakt. De snelweg werd namelijk op onverwachte momenten onderbroken door een soort van zandwegen vol kuilen en gaten, waardoor we zig-zaggend en soms meer links dan rechts van de weg onze reis vervolgden. Als we dan weer op een stuk snelweg aankwamen, trapte de chauffeur zijn gaspedaal fluks naar beneden, waardoor snelheden van 100 en zelfs 120 km per uur geen uitzondering waren. En denk nu niet dat hij alleen het asfalt gebruikte, want als er een gat in de weg zat (wat regelmatig voorkwam) dan werd met dezelfde snelheid de berm benut. De claxon werd daarbij veelvuldig gebruikt; of het nu was om een passeerbeweging aan te kondigen of een fietser of geit van de weg te jagen, dat maakte niets uit. Het is ons in ieder geval duidelijk geworden, waarom we vóór vertrek hebben gebeden voor een behouden reis (bij aankomst overigens nog in de bus ook voor een behouden aankomst).

Waarschijnlijk hebben sommigen van ons nog gedacht, dat de busstops wel vergelijkbaar waren met die we gewend zijn in Holland. Vergeet het maar! Omdat we halverwege (dachten we) in Kumasi nog onze kokkin moesten ophalen, dachten we daar wel te kunnen plassen. Dat werd even anders, want nergens bleek (volgens de chauffeur tenminste) een geschikte stop gemaakt te kunnen worden, hoewel we in de tussen tijd toch zo’n dozijn tankstations zijn gepasseerd, die er redelijk betrouwbaar uitzagen. Eindelijk werd er zo tegen 1 uur ’s-middags gestopt bij een tankstation en dat was maar goed ook, want bij de meesten stond het water bijna onder de oogleden. Helaas was er ogenschijnlijk alleen maar een soort van plasgoot, waar de dames toch niet erg van gecharmeerd waren. Gelukkig bleek er na veel gedoe toch een “normaal” toilet te zijn, die nadat de sleutel daarvan was getraceerd, door de dames gebruikt kon worden, zodat ook zij aan hun trekken konden komen. Toen we weer op het punt van vertrek stonden, vroeg onze begeleider (pastor Azindow) of we ook nog wilden eten tussen de middag; natuurlijk wilden we dat, want iedereen was bijna een appelflauwte nabij. Bleek er naast het pompstation een afhaalrestaurant te zijn, waar we toch maar wat besteld hebben. Een gezonde maaltijd rijst met kip werd ons deel. Ook deze gang van zaken liet ons weer kennismaken met hoe er in Ghana gedacht wordt; het op voorhand al combineren van plassen en eten was iets te veel gevraagd. Al met al heeft onze “plasstop” hierdoor minstens anderhalf uur geduurd.
De rest van de reis verliep als in de ochtend met dat verschil, dat tegen het eind van de rit de hoge snelheden meer regel dan uitzondering waren. Als opvallend detail langs de snelwegen valt nog op, dat er “nogal wat” kapotte vrachtwagens staan. En ik schrijf nadrukkelijk niet “langs de weg”, want ze staan soms gewoon midden op de weg, waar ze ook gerepareerd worden. In één geval heb ik er zelfs een krukas naast zien liggen, dus ze staan er iets langer dan een half uur. Hoewel ik de tel al na een half uur kwijt was, ben ik er van overtuigd, dat als we per vrachtauto 100 euro hadden gebeurd, we het grootste deel van onze reis hadden kunnen betalen.

Maar gelukkig zijn we na de nodige hartverzakkingen (speciaal de mensen voor in de bus dan) behouden in Tamale gearriveerd. Het welkom maakte alle ontberingen van de reis weer goed. Er hing een welkomstdoek in onze eigen taal, de hele bevolking van het Home of Hope stond buiten en we werden allerhartelijkst begroet. Waarna we werden toegezongen, toegebeden en van een heerlijke maaltijd bestaande uit rijst met kip (de 3e keer die dag) werden voorzien.
Zo was er aan deze lange dag (aankomst om 8 uur ’s-avonds) toch een happy end gekomen.