Werkbalans na een week

Morgen is het een week geleden, dat we in Tamale arriveerden en hoog tijd om het thuisfront op de hoogte te brengen van onze vorderingen. In de verslagen van René heeft al iets gestaan over onze bezoeken aan de basisschool, waarvan vandaag de laatste is geweest.
Maar we zijn hier natuurlijk gekomen om te verven en voor het voetbalveld. Nou, daar zit ook behoorlijk schot in.

Het voetbalveld is van onkruid ontdaan en bijna geheel geëgaliseerd. En dan niet in de Nederlandse zin, maar op de Ghanese manier. Vooral met de gereedschappen die we tot onze beschikking hebben, is het nogal lastig om daar een compleet horizontaal veld van te maken. Waterpas heb ik hier nog niet gezien en één op het oog blijft lastig, vooral als in dat ene oog de zon nog constant steekt. Maar de jongens en meiden zijn heel inventief en met hows (Ghanese hakbijlen), harken, planken en grote stenen zijn we er in geslaagd een veld te krijgen waar in ieder geval de grote kuilen uit zijn.
Wat overblijft is dan een soort grote zandbak, die zonder nabewerking over een paar weken weer in het onkruidveld zal veranderen, dat we bij aankomst aantroffen.
In overleg met Barnabas hebben we besloten 40 m3 gravel te laten komen, die hier voor vrijwel alle verharding wordt gebruikt. Verder moet er ook aan de wegzijde nog een net of hoger hek worden geplaatst om niet telkens de bal kwijt te zijn. En om het geheel af te maken zouden een paar doelpalen ook geen overbodige luxe zijn. De bijpassende foto’s geven een aardig beeld van ons werk onder de koperen ploert en van de resultaten tot nu toe.

En dan het verven nog. Ook geen geringe klus, want de hele buitenkant van het gebouw moest worden geverfd. Het nieuwe gedeelte was nog grauw en heeft inmiddels een eerste laagje, maar gezien de vele “heilige dagen” (dunne plekken) die er in zitten, zal dat stuk nog een tweede laagje krijgen. Het oude gedeelte zag er niet meer uit en moest ook hoognodig worden opgefrist. Dat stuk is ook al een eind op streek, behalve de onderkant, die een andere verf had die behoorlijk bladderde. Denk je met je Hollandse hersens: staalborsteltje erover en kwasten maar. Zo simpel ligt dat hier niet. Een staalborstel is hier een schaars goed en bij lang niet iedereen bekend. Maar kijk: de winkel waar we nog wat verf gingen halen had één hele staalborstel in voorraad. Nou ja, heel. Er waren al wat stalen haren uitgevallen, maar we waren zo blij, dat we er een hadden gevonden, dat we hem (zonder korting) maar hebben meegenomen. Dachten we tenminste. Want omdat we ook nog langs de supermarkt moesten, hebben we onze bestelling even in de winkel laten staan om hem na een half uurtje weer op te halen. Alles ingeladen, inclusief de zak met kleine materialen, bij het Home of Hope weer uitgeladen en even in het magazijn gezet. Toen we later vol goede moed de staalborstel tevoorschijn wilden halen, grepen we echter mis. Tot nu toe is het nog steeds onduidelijk of de borstel tijdens het in- of uitladen is verloren of dat de winkelier bij nader inzien toch teveel gehecht was aan die ene staalborstel. Verder hebben we ook nog wat kwasten meegenomen, maar de haren staan net zo dicht op elkaar als die op het hoofd van René, dus ik ben bang, dat we snel door onze voorraad kwasten heen zijn. Maar we zullen ook met dat materiaal zeker ons eindresultaat bereiken.

In het volgende stukje zal ik wat vertellen over onze arbeidsomstandigheden en het welzijn van ons groepje.