Ghanese arbo

De materialen zijn niet te vergelijken met die in Nederland om te beginnen. Als je ergens bij wilt klimmen moet dat op een zelfgemaakte stelling, die door enkele collega’s wordt vastgehouden. Een ladder is niet te tillen, of je moet het met twee man doen. Een kruiwagen heeft weliswaar een wiel, maar dat wil niet zeggen dat het ook draait. De harken zijn gemaakt van wapeningsstaal, waardoor het gewicht wat aan de zware kant is en je heel snel blaren krijgt omdat het getordeerd staal is.
Verder moet je altijd heel erg vooruit denken omdat het werk anders stil valt. Heb je in Nederland het materiaal voor het grijpen, hier grijp je meestal op een lege plek. Dat alles betekent, dat je het fysiek soms wel eens voor je kiezen krijgt. De hoge temperaturen, de hoge vochtigheidsgraad en de brandende zon helpen ook nog eens een handje mee. Voordeel daarvan is dat we hierdoor wel aangename werktijden hebben. Hoewel de Ghanezen bij zonsopgang beginnen (zo rond vijf uur/half zes) starten wij meestal rond half acht. Het werk gaat dan door tot uiterlijk half elf/elf uur, omdat het voor ons (maar ook voor de Ghanezen) dan helemaal niet meer te harden is. In die periode wordt er ook regelmatig gepauzeerd om het nodige water te nuttigen, want het vochtgehalte moet op peil worden gehouden.
Dan volgt de grote rustperiode, waarin wordt geschreven, spelletjes gespeeld met de Ghanezen, gezongen en ervaringen worden uitgewisseld (ook met de Ghanezen). Om ongeveer 4 uur weer wordt het werk weer langzaam voortgezet: eerst in de schaduw en al snel weer in de (afnemende) zon. Dat gaat dan door tot ongeveer half zeven, want dan valt de duisternis in. Qua effectieve werktijd halen we de veertig-urige werkweek niet dus. Gelukkig hebben we nog een beetje Nederlands tempo, waardoor de klussen toch worden goedgemaakt.
De dag wordt afgesloten met corvee voor enkele aangewezen groepsleden.

Maar hoe gaat het nu echt met die bloedjes van kinderen denkt iedereen natuurlijk. Dat verschilt met de dag, maar afgelopen week hebben er toch wel een stel met aanpassingsproblemen te kampen gehad. In het begin was het eten behoorlijk pittig, wat hier in Ghana heel gewoon is, maar voor ons niet altijd goed te verteren. Na een paar dagen hadden we die uitdaging ook overwonnen, wat tot gevolg heeft dat we nu eten krijgen waar je niet direct een halve liter water achteraan hoeft te gooien. Het eten is heel uitgebalanceerd en wordt bereid door Lardi, die je de hele dag kunt vinden op de binnenplaats in de buurt van de kookpot. Maar goed, het eten is natuurlijk wel anders en de temperatuur doet ook een duit in het zakje. Daardoor heeft vrijwel iedereen al wel een dag krampjes gehad of last van soepele ontlasting. Maar dat hoort nu eenmaal bij een bezoek aan een land als Ghana. In de meeste gevallen beperkt zich dat tot één dag en in het enkele hardnekkige geval hebben we ook nog de juiste medicijnen bij ons. De “uitval” bij onze kindertjes als gevolg van ziekte is daarom gelukkig tot nu toe minimaal. En zolang er nog gesproken wordt over de hamburgers op Schiphol bij terugkomst, maken we ons nog geen echte zorgen.