Dorpsbezoek

Vandaag hebben de achterblijvers ook een bezoek gebracht aan een dorp op zo’n drie kwartier rijden vanaf Tamale. Bij aankomst werden we al hartelijk ontvangen door de plaatselijke pastor en gelijk doorgesluisd naar de zondagschool. Daar werd heel serieus gediscussieerd door de jongeren over de wandeling van Jezus op het water, waar duidelijk uit bleek hoe er hier over onderwerpen uit de Bijbel wordt nagedacht.
Even na 10 uur begon de kerkdienst in een groot uitgevallen klaslokaal, waarin zo’n kleine 200 mensen werden gepropt. De hitte was niet om te harden en ondanks dat alle ramen en deuren open stonden, brachten ook twee ventilatoren aan het plafond weinig verkoeling. Hoewel de dienst twee uur duurde, hebben we ons geen moment hoeven te vervelen. De dienst was tweetalig (in het Dakbani en het Engels), waardoor het voor iedereen goed te verstaan was. Er werd heel uitbundig gezongen en gedanst en dat niet één keer, maar ik denk alles bij elkaar wel de helft van de dienst. Een koortje deed ook nog een duit in het zakje en het aardige was, dat hier op echt Ghanese wijze de waardering werd getoond. Dat houdt in, dat omstanders de dirigent (of leider) een muntstuk of bankbiljet op het bezwete voorhoofd drukken. Het leuke is, dat dat vaak nog even blijft hangen ook. Hans: misschien een leuke extra inkomstenbron voor Les Chantres?
Ook de kinderen waren hier weer rijk vertegenwoordigd en hoewel er geen kindernevendienst was, had je er geen kind aan. Ze zaten allemaal braaf op de grond of deden uitbundig mee als er gezongen en gedanst werd. Wat ik ook wel bijzonder vond, was dat op een gegeven moment tijdens de dienst gewoon een aantal kinderen de borst kregen. Zie ik in onze kerken nog niet zo snel gebeuren. Het is zo jammer, dat je een dergelijke belevenis niet kunt uitbeelden; maar je moet er echt bij zijn geweest.
Nadat we tussen de middag gezellig onder een boom onze lunch hadden genuttigd, hebben we nog een rondgang door het dorp gemaakt, waarbij Mark (één van de jongeren uit het Home of Hope) uitgebreid uitleg gaf over het leven in zijn dorp. Heel boeiend om te horen hoe zo’n dorpsgemeenschap met elkaar omgaat.
Ook het vervoer verdient weer een vermelding. We werden vervoerd in een negen(tien)persoons busje, waar we als haringen in een ton precies in pasten. Gelukkig mocht ik vanwege “mijn positie” voorin zitten, waardoor ik nog redelijk comfortabel de rit kon uitzitten.