Geld halen en computers

Vanmiddag heb ik mijn 3e aflevering beleefd in het boek: hoe werkt een Ghanese bank. De eerste twee afleveringen heb ik nog niet te boek gesteld, maar ik wil jullie deze 3e editie nu niet onthouden.

Maar eerst nog even iets over het wel en wee hier in Tamale. Ik heb al geschreven, dat we van tijd tot tijd wat last hebben van kramp en soepele stoelgang, maar dat het bij de meesten snel weer over is. Willem echter heeft wat langer last gehad en dat duurde zo lang, dat we gisteren toch met hem naar de dokter zijn geweest. Er werden gelukkig geen ernstige dingen geconstateerd, maar wat het nu wel was, is ook niet helemaal duidelijk geworden. Wel hebben ze hem onder het motto “Geen woorden maar daden” direct aan een versterkend infuus gehangen met de nodige antibiotica. Vanochtend nog een keer naar de dokter voor en herhalingsshot. Gevolg: vanavond zat hij weer gezellig met ons aan een bord spaghetti. En daar zijn we bijzonder dankbaar voor.
Ik heb een paar foto’s bijgevoegd van het avondeten, waar iedereen heerlijk zit te smullen. En geloof me: degenen die er niet op staan zitten achter iemand anders of zijn net opgestaan voor een tweede bordje.

Maar dan nu het avontuur van vanmiddag, dat ik schrijf op het moment, dat er een gigantische hoosbui naar beneden komt en ik voor de zekerheid mijn laptop maar van de aansluiting haal; je weet het maar nooit. De binnenplaats verandert binnen no time in een soort van kikkerbad en de regen en het onweer wordt overstemd door de enthousiaste kreten van onze groep, die kennelijk verschrikkelijk blij zijn met de verfrissende regen. Rare jongens die Hollanders: als ze straks thuis zijn wordt er weer op de regen gemopperd.

Omdat we morgen met de hele groep een bezoek gaan brengen aan de markt, heb ik voor iedereen geld verzameld, dat ik bij een bank moest gaan wisselen. Verder zouden we ook gaan kijken naar een nieuwe computer, waarvoor we nog wat geld hadden, aangevuld met een prachtige extra donatie uit de goededoelenpot van apotheek Het Centrum. Niet dat ik verstand heb van computers, maar ik heb me laten vergezellen door Marcel en Marijn, die dat wel hebben.
Eerst met de taxi en James (een student uit het Home of Hope) naar de bank. In tegenstelling tot Nederland staan er in de hal van de banken hier wel allerlei bureaus, waar ook zaken worden gedaan. Daarom is het soms een hele uitzoekerij aan welk bureau je moet gaan zitten: het is daarbij niet belangrijk of er al een klant zit, je gaat er gewoon bij zitten. Maar in dit geval was er ook een soort balie met een juffrouw erachter, aan wie ik vroeg bij welk loket ik geld kon wisselen. Ze wees me een loket aan en vroeg of ik een ID bij me had. “Natuurlijk”, zei ik en liep direct (lomp) door naar het rijtje bij het loket. Na enkele minuten kwam er een andere juffrouw die me bedeesd duidelijk maakte, dat de dame achter de balie mijn ID wilde hebben. Ik liep terug naar de balie, legde met een verontschuldiging mijn paspoort op de balie en sloot weer achteraan in de rij, die inmiddels iets was gegroeid.
Weer enkele minuten later werd ik aangetikt door die aardige juffrouw van de balie, die mijn paspoort terug gaf samen met een kopie daarvan. Kennelijk was het de bedoeling, dat ik bij de balie keurig op de kopie had gewacht, maar dit gedoe had uiteindelijk wel hetzelfde resultaat.
Aangekomen bij het loket leverde ik mijn stapeltje eurobiljetten in (het waren er 42!), waar de beambte ze enigszins argwanend stond te bekijken. Hij begon ze stuk voor stuk van alle kanten te bekijken en ontdekte bij één biljet een scheurtje van maar liefst 3 millimeter. Hij maakte me direct duidelijk, dat zo’n slordig biljet zeker niet door de bank geaccepteerd kon worden. Er hielp geen moedertjelief aan: ik moest het terugnemen. Vervolgens begon hij alle biljetten nog eens van alle kanten te beschijnen met een UV-lamp en presteerde hij het bij nog eens 3 biljetten een grond voor afkeuring te vinden. Gelukkig had ik voor die biljetten nog een beter vervangend exemplaar in mijn portemonnee, zodat ik niet met veel te weinig Cedi’s bij de kids zou terugkomen. Het tellen leverde hem ook nog wat problemen op, maar gelukkig kon zijn rekenmachine hem vertellen, dat 5 briefjes van vijf toch echt 25 euro was. Tenslotte wilde hij ook mijn telefoonnummer in Ghana weten. Toen ik hem mijn mobiele nummer opgaf, vroeg hij of die wel werkte in Ghana. Op mijn duidelijk bevestigende antwoord vroeg hij toch nog voor de zekerheid het telefoonnummer van mijn Ghanese begeleider. Volgens mij heette de beambte Thomas. Overigens was dit voor mij niet vreemd, want bij een vorig bankbezoek hadden ze ook mijn nummer gevraagd en het gepresteerd om me na enkele dagen te bellen ter controle.
Nadat we met een flinke stapel briefjes van 10 Cedi de bank weer hadden verlaten, konden we eindelijk naar de computershops, die volgens James een kwartiertje lopen daarvandaan waren. Omdat ik Marcel en Marijn (en mezelf natuurlijk) een leuke wandeling door het centrum gunde, kozen we voor lopen en inderdaad na de beloofde tijd kwamen we bij de eerste (onooglijke) shop aan. Daar begonnen ze gelijk een multimedia laptop uit een hoek te toveren, die ze ons voor (omgerekend) 500 euro wilden verkopen. Toen ze hoorden dat we vanwege de beoogde vaste standplaats een desktop wilden, werd ons verteld dat die 750 euro kostte. Maar ze konden er ons geen tonen. Een goedkoper exemplaar hadden ze niet.
Dus onverrichter zake door naar de tweede shop. Toen we daar vlakbij waren, zei James: “kijk daar is Abukari”. Abukari? Dat was wel de laatste die ik daar verwachtte, want die was vandaag op reis. Het bleek dat hij eerder terug was en toen hij hoorde dat we naar de stad waren, had hij eerst (toevallig?) de eerste shop gebeld. Horende dat we daar net weg waren, was hij doorgereden naar de tweede, waar hij dus min of meer gelijk met ons aankwam. Wij samen naar binnen dus, waar ze ons een fraaie Dell desktop lieten zien, inclusief flatscreen en geïnstalleerde software. Na enig onderhandelen in merendeels Dakbani werd de prijs afgemaakt op (omgerekend) 575 euro waarop Abukari tegen me zei: “You can pay”. Op mijn reactie in de trant van: ik dacht dat jij zou betalen, zei hij doodleuk: “Ik heb geen geld bij me”. Daarom maar met een stalen gezicht (met het geld van de groep) de flappen neergeteld, zodat ik (de groep eigenlijk) binnen een minuut 1150 Cedi’s armer en een PC rijker was. Op mijn vraag wat we nu gingen doen, kreeg ik het antwoord dat we naar zijn bank gingen om geld te halen, zodat ik vanmiddag voor de tweede keer in een bank zat te wachten tot de ellenlange procedure van geld opnemen door Abukari was afgerond. Gelukkig wel onder het genot van een lekkere cappuccino, terwijl Abukari wat heen en weer liep en op een gegeven moment gebroederlijk met twee andere klanten aan één loket stond: ook rare jongens, die Ghanezen.
Maar om een lang verhaal kort te maken: met het geld is het allemaal goed gekomen en morgen gaan we daarmee op de markt lekker allemaal goed bedoelde rotzooi kopen, waar we jullie thuisblijvers dan weer mee gaan opzadelen.