Bezoek aan de markt

Na enige inleidende schermutselingen tijdens voorgaande nachten en de hoosbui, die ik gisteren beschreef, is vanochtend toch echt het regenseizoen begonnen, vrees ik. Nog voor het ontbijt barstte er een noodweer los, dat de bui van gisteren deed verbleken tot een mals zomerbuitje. Het kikkerbad werd een wedstrijdbad en het water kwam onder de deuren door de kamers binnen. Van enige vreugde kreten bij de Hollanders was dit keer geen sprake.
Toen we op buienradar (jawel die kent ook Tamale) probeerden te ontdekken hoe de weersverwachting was, kwamen we tot onze stomme verbazing tot de ontdekking dat vandaag de score 8 gegeven werd. Na uitgebreid onderzoek en analyses van satellietbeelden zijn René en ik tot de conclusie gekomen, dat het ’s-middags droog zou worden, zodat ons bezoek aan de markt gewoon kon doorgaan. En jawel hoor, nog voor de middag werd het droog en we hebben zelfs de zon nog een paar keer gezien. Als we zonder werk komen, kunnen we altijd nog weerman worden: zo moeilijk is het niet.

Na het middageten waren er taxi’s besteld om ons naar de stad te brengen. Samen met de Ghanese jongeren, die ook meegingen, waren het er maar liefst 12, dus dat was een hele operatie. Als één van de laatsten ging ik vol goede moed op weg in een taxi, die zo nieuw was, dat we onderweg vele jaloerse blikken kregen. De chauffeur was echter minder, want hij wist de weg niet. Dat heb ik weer, dacht ik. Maar voordat hij ons uiteindelijk op ongeveer de goede plek afzette, heeft hij me toch een blik gegund op de barakken van de politie, die na die van het Afghaanse leger de smerigste waren, die ik ooit gezien heb.
Maar toen het op betalen aankwam, bleek de chauffeur (en nog 2 collega’s met hem) geen genoegen te nemen met de gebruikelijke 2 Cedi. Dat resulteerde in een ordinaire scheldpartij tussen de Ghanese studenten en de chauffeurs, die enige naam mocht hebben. Tenminste, zo heb ik het ervaren; ik verstond er natuurlijk geen sikkepit van. Slot van het liedje was, dat we gewoon de gevraagde 4 Cedi moesten betalen, waardoor we ons toch flink getild voelden.

De culturele markt (waar we waren afgezet) was een verzameling kleine winkeltjes met de gebruikelijke snuisterijen voor toeristen. Dat bleek ook wel, want ik had de hele vakantie nog niet zoveel blanken bij elkaar gezien als op die plaats. Na met mijn groepje (waarin Willem, Kasper, Danny en wat Ghanese studenten) wat rondgelopen te hebben en me toch had laten verleiden om wat spulletjes te kopen, kreeg ik een sterke neiging om het eveneens aanwezige terras te bezoeken. Een vakantie is voor mij namelijk niet compleet als ik geen terras heb gefrequenteerd. Behalve bij de Ghanese studenten kostte dat weinig overredingskracht, zodat we voor de schandalige prijs van 1 Cedi (50 eurocent) per flesje een lekkere cola hebben genuttigd.

Toen verder naar de gewone markt, waar we door een wirwar van verschrikkelijk smalle steegjes met een soort kraampjes werden geleid, waar je zonder gids nooit meer uitkomt. We hebben daar werkelijk van alles gezien en geroken, waardoor de herstellende maag van Willem danig op de proef werd gesteld. Maar stuur 4 kerels naar de markt dan zijn ze al snel uitgekeken, dus mijn groepje was als eerste op het rendez-vous; allemaal toch met wat inkopen. Anders verging het de andere groepen, want die leken niet uitgewinkeld te raken en hadden zelfs de neiging nog een keer terug te willen. Ik heb lappen stof, shirts, djembés, armbanden, Ghanese spelletjes en wat al niet meer langs zien komen, waaruit ik voorzichtig heb geconcludeerd dat iedereen toch wel aan zijn of haar trekken is gekomen.
De terugreis ging wel wat soepeler. Met eenzelfde aantal taxi’s als op de heenweg zijn we allemaal weer veilig in het Home of Hope gearriveerd en wat ook belangrijk is: voor de normale prijs.