Ziekenhuisbezoek

Vanochtend zijn we met de daarin geïnteresseerde jongeren twee ziekenhuizen gaan bezoeken. Terwijl enkele achterblijvers hielpen met het opstarten van de parelhoenderfarm en Willem de eerste Ghanese studenten internetles gaf, heeft de rest zijn medische kennis wat kunnen opvijzelen. Vanwege de verhalen van Mirjam en Willem wilde ik wel eens in “hun” kliniek kijken, zodat we met twee taxi’s vertrokken naar het Gods Care Community Hospital. Nou ja, vertrokken. Voordat we daadwerkelijk onderweg waren, moest er nog flink onderhandeld worden met de taxichauffeurs, want die wilden ons weer het vel over de oren halen. Hoewel het ruim twee keer de afstand naar de stad was, heb ik toch de indruk dat ze ondanks onze “keiharde” onderhandelingen (we zijn zelfs een keer gewoon weer uitgestapt) toch te veel betaald hebben.
Aangekomen bij het ziekenhuis werd ik direct verrast door de frisse geur die er hing, wat zeker al iets zei over de hygiëne. We werden verwacht, maar omdat de dokter het erg druk had, moesten we toch nog een kwartiertje wachten. Daarna werden we allerhartelijkst ontvangen door een stevige goedlachse Afrikaan en drie van zijn stafleden, die naast allerlei moeilijke namen ook nog een naam hadden speciaal voor westerlingen. Dat roept wat makkelijker. De dokter heeft ons uitgebreid uit de doeken gedaan hoe alles verliep in het ziekenhuis en welke ziektes het meest voorkwamen. Ook hier blijkt malaria (speciaal onder kinderen) het grootste probleem te zijn, maar ook bloedarmoede onder kinderen komt heel erg veel voor. Verder komen meningitis en tyfus veel voor. Zou je verwachten dat Aids ook een levensgroot probleem is, dan valt dat in deze regio van Ghana wel mee; zeker als ik het vergelijk met andere Afrikaanse landen, waar soms halve dorpen leeg staan door deze ziekte. Daarnaast werkt ook het systeem van bijvoorbeeld medicijnverstrekking in Ghana mee aan het bestrijden, want aidsremmers zijn hier vrij verkrijgbaar, waardoor het ook voor de allerarmsten mogelijk is verder te leven zonder hiervoor geld kwijt te zijn.
Nadat al onze vragen beantwoord waren hebben afscheid van de dokter genomen en zijn we door één van zijn stafleden rondgeleid. Het bleek een vrij klein ziekenhuis te zijn, waar hoofdzakelijk eerstelijns zorg wordt verleend en waar het verrichten van een keizersnee zo’n beetje de zwaarste operatie is. Tijdens operaties wordt de OK verlicht door twee bouwlampen van de Hornbach. De eerste indruk over de hygiëne bleek correct, want hoewel er op enkele zalen wat baaltjes cement lagen opgestapeld (?), want alles zag er uit als door een ringetje te halen.

Nadat we toch wel onder de indruk van wat je met beperkte middelen aan hulp kunt doen in zo’n ziekenhuis, aanvaardden we de terugreis. Omdat dit ziekenhuis vrij ver uit de stad ligt, was het wel lastig om een taxi te krijgen. Al wachtend op de taxi begon het te spetteren, zodat we eerst onder een boom en later in een schuurtje moesten schuilen, omdat de spetters overgingen in een wolkbreukje. Helaas deed de telefoon van onze Ghanese begeleider het niet, waardoor we ook niet echt een taxi konden bestellen. We zaten in dat schuurtje dus te wachten op een niet bestelde taxi. Nou, met onze Westerse ongeduldigheid was dat natuurlijk iets onmogelijks. Dus wij zelf aan het bellen met René en met Joke, die ook in deze bui ergens onder een afdak stond. En als je weet hoeveel lawaai regen op een afdakje maakt, dat weet je al snel dat regen aan de ene kant en regen aan de andere kant van de lijn er voor zorgt dat je elkaar gewoon niet verstaat. Maar de aanhouder wint en uiteindelijk lukte het toch om René te vragen twee taxi’s te bestellen.
En dan ineens stonden er twee taxi’s voor ons neus die nooit zo snel door René besteld konden worden. Maakte ons niet uit, dus door de stromende regen de taxi’s bestormd en ingenomen. Zelf kwam ik terecht in een taxi, die volgens mij door touwtjes bij elkaar gehouden werd; hij moest in ieder geval gestart worden door het tegen elkaar houden van de contactdraden. De binnenkant was helemaal beslagen, zodat ik de ramen maar snel even afgeveegd heb, want de chauffeur was al aan het rijden. Even later moest hij nog even tanken en jawel hoor: het ding startte niet meer. Dus Silas (onze Ghanees) er uit en aanduwen die hap; met ons er in. Verder hebben we de reis gelukkig zonder horten en stoten kunnen volbrengen. Hoewel alleen de ruitenwisser van de bestuurder het deed en dan nog zo dat de chauffeur zelf een keer met een doekje in zijn hand de voorruit (via het zijraam) tijdens het rijden droog probeerde te maken en dat we constant een verdachte benzinelucht roken.
Toen we terugkwamen, stond het geraamte van de parelhoederfarm er al, maar daar zal ik een volgende keer wat over vertellen.