Inkopen op de markt

Na onze terugkeer in Nairobi gisteren hebben we in ons hotel eerst een welverdiende cappuccino besteld met een stuk ‘echte’ schwarzwalderkirschtorte. Je moet jezelf af en toe eens verwennen nietwaar?

Omdat we voor onze avond afspraak nog genoeg tijd over hadden, wilde Ad nog even op jacht voor wat souvenirs en waar kun je dat beter doen dan op een van de plaatselijke markten. Omdat het niet verstandig is om dat zonder begeleiding te doen, hebben we onze vriend Samow gebeld of hij voor begeleider wilde spelen. Natuurlijk wilde hij dat en omdat ik me deze kans om door ‘onbekende’ gebieden te wandelen niet wilde laten ontglippen, gingen we gedrieën (Henk had nog wat schrijfwerk) op pad.
Omdat de wensen van de dokter toch wel apart waren (kamelen!?) vond Samow het beter om niet in de Somalische wijk Eastleigh te zoeken, maar op de plaatselijke markt een stukje richting Nairobi centrum.
Te ver om te lopen, dus hij stelde voor om de matata te pakken; dat is een van die duizenden bussen en busjes, die vaak overvol en met luid getoeter rond rijden. Omdat Samow de weg wist, hadden we al snel een geschikte matata gevonden. Het was een soort rijdende luidspreker, die meer weg had van een discotheek dan van een bus en met een geluid (met zo’n lekkere bas erin) waar menig liefhebber van bose-boxen jaloers op zou zijn. De swingende klanken van Bob Marley vergezelden ons op de trip naar het centrum en het is dat de matata zo vol was, anders had ik Ad niet kunnen weerhouden van een reggaedansje.

Na een korte rit kwamen we veilig aan bij de markt. Jullie kennen ze wel: honderden golfplaten ‘winkeltjes’, dicht op elkaar, volgestampt met koopwaar en mensen die allerlei handwerk aan het verrichten zijn. Als mzungu kun je daar niet ongezien binnen gaan en we hadden al snel een klein gevolg op onze weg naar een stalletje waar ze allerlei beesten verkochten. Er was van alles: olifanten, giraffen, zebra’s, nijlpaarden in alle soorten en maten, maar van kamelen geen spoor. Maar er is natuurlijk altijd wel een slimme autochtoon, die een oplossing weet en die ons beloofde met de gewenste handelswaar terug te komen als we 20 minuten geduld hadden. Alleen de prijs was nog even een kleine ‘bult’ die genomen moest worden. Na keiharde onderhandelingen waarbij de prijs zakte van 12.000 shilling naar 5.500 werden ze het eens en begonnen we aan een wandelrondje om de tijd te doden. En net op het moment dat we er niet meer in geloofden, ging de telefoon van Samow met de boodschap dat we de felbegeerde buit konden afhalen.
Na een nieuwe onnavolgbare tocht door alle winkeltjes kwamen we weer op de juiste plek terecht en jawel: drie exemplaren die op een kameel leken. Er werd een heus contract getekend, omdat volgens de verkoper niemand ons dan kon beschuldigen van diefstal onderweg.

Na dit avontuur moesten we natuurlijk weer terug naar het hotel en wat is dan logischer om een matata terug te nemen. Helaas was dat iets minder eenvoudig dan op de heenweg, want de terugweg werd door aanzienlijk minder matata’s verzorgd (net als zoveel andere zaken heeft het openbaar vervoer hier ook zo zijn eigen regels). Nadat we dan ook enige tijd tevergeefs het gedoe met in- en uitstappen op zo’n bushalte hadden gadegeslagen, zijn we als echte autochtonen maar te voet aan de terugreis begonnen. Maar halverwege had Samow zoiets van: laten we het nog een keer proberen en gelukkig kwam er nu wel weer een (veel minder swingende) matata, die ons het laatste stukje naar ons hotel bracht. Ruim op tijd voor onze afspraak, zodat we nog even de tijd hadden om alle stof en uitlaatgassen van ons af te spoelen.