Kandahar

Maandag zijn we al vroeg vertrokken naar Kandahar, waar het grote wachten begon tot de volgende transfer naar Kreta. Er is genoeg te zien op Kandahar, want het is een gigantische basis met een enorme hoeveelheid verschillende nationaliteiten. Alles bij elkaar wonen en werken hier ongeveer 15.000 mensen: een afmeting die menig dorp en stadje in Nederland bij lange na niet haalt. Maar het is er ook een continu bedrijf, wat betekent dat het vliegverkeer echt dag en nacht doorgaat. Bovendien is het nog eens verschrikkelijk heet en vochtig, waardoor de beleving nog eens versterkt wordt. Ik denk dat het bij onze aankomst wel zo’n 50 graden was. Zelfs toen het al ruim donker was, bleef de buitentemperatuur hangen op ruim 30 graden: het was dus een erg zwoele nacht.

Wat doe je dan zoal om de tijd te doden. Er is op de basis een grote catwalk: een soort van vierkanten boulevard, waarlangs allerlei winkeltjes en eettenten zijn. Het is daar dan ook bijna de hele dag een drukte van belang van mensen die allerlei nuttige en onnutte zaken kopen, want behalve de vaste bezetting op de basis, komen er ook nog eens de nodige passanten, die hun tijd komen doorbrengen. Er is een Pizzahut, een Green Beans, een Patisserie, allerlei (vaak leger gerelateerde) warenhuizen en winkel(tje)s en natuurlijk een echte Tim Horton. Voor hen, die dit fenomeen niet kennen: bij deze echte Amerikaanse keten kun je werkelijk uitstekende koffie kopen in allerlei smaken en afmetingen, inclusief de bijbehorende donuts en muffins. Een echte aanrader dus. Er staat daarom ook bijna altijd een rij, maar het product is het wachten waard. Een ander bijzonder item is wel de “ijshockeybaan” op het middenterrein. Daar wordt bijna iedere avond rolhockey gespeeld door de Canadezen en natuurlijk ook andere nationaliteiten.
Dan is er ook nog de Dutch Corner, waar je van alles kunt doen, zoals lezen, televisie kijken of spelletjes doen en de Echo’s, die je kunt vergelijken met de vroegere Militaire Tehuizen. Hoewel de Echo’s een typisch Hollands gebeuren is, vind je hier ook alle nationaliteiten, die hier een hapje komen eten of wat komen drinken. Volgens mij niet in de laatste plaats omdat de airco er zo goed werkt: het is in ieder geval de koelste plek,die wij hebben gevonden in Kandahar.

De nacht in de tent op enkele honderden meters vanaf de startbaan laat zich maar op één manier omschrijven: de grootste gemene deler is slapen, maar het kleinste gemene veelvoud is wakker worden. Opstijgende en dalende vliegtuigen en met name straaljagers zorgen er wel voor, dat je geen ongestoorde nachtrust hebt. Na een vroeg ontwaken toch maar om 6 uur opgestaan: heb je nog een lekker lange dag voor de boeg. Zeker als je in de loop van de ochtend hoort, dat er om middernacht verzameld wordt en je vervolgens alleen maar aan het inchecken, wachten, reizen, inchecken enzovoort bent. Een voordeel van zo vroeg opstaan, is wel dat de temperatuur nog heel aangenaam is; dat was een uur later al weer heel anders.
Wat we ook moesten ondergaan is een temperatuurmeting, want in Minead zijn ze “een beetje bang” voor de Mexicaanse griep en zetten ze rücksichtslos een heel vliegtuig in quarantaine. En dat willen ze voorkomen natuurlijk. Gelukkig was iedereen keurig op temperatuur, dus als we vannacht daar aankomen, kunnen we dat met vertrouwen tegemoet zien. Dit is wel zo’n beetje mijn laatste bericht uit een op dit moment weer vreselijk warm Kandahar. Het volgende bericht blijft een verrassing waar en wanneer.