De kale berg 11: de eerste schrik

Op onze tweede dag van de reis hebben we weer een flinke portie regen gehad. Vanaf Lyon tot onze eindbestemming hebben we meer gevaren dan gereden. Een situatie die helaas ook resulteerde in de nodige files, waardoor onze reis veel langer duurde dan gepland.
We zijn maar gelijk langs het aangegeven ontmoetingspunt gereden om het startbewijs te halen. Daar probeerden ze ons een hart onder de riem te steken door te vertellen, dat de vooruitzichten de komende dagen toch wel beter waren. Je begrijpt dat die woorden niet erg bleven hangen toen we in de stromende regen terug renden naar onze auto.
Vanwege het slechte weer hadden we ook nog geen zicht gekregen op die befaamde berg, waarvan men zegt dat hij al op 50 kilometer afstand te zien is.

De volgende dag zijn we daarom maar eens op verkenning gegaan, want je moet toch weten wat je te wachten staat nietwaar? Vanuit Malaucène met best aardig weer, dus de helling op. Eigenlijk waren voor die helling alleen maar superlatieven te bedenken: steil, steiler steilst! Iets waar je als fietser niet echt vrolijk van wordt, want in ons eigen kikkerlandje is er niets mee te vergelijken. En dat nog afgezien van de afstand: ruim 20 kilometer aan één stuk doorklimmen.
Maar waar me echt de moed van in de schoenen zonk, waren nog wel de weersomstandigheden. De temperatuur zakte al snel naar het vriespunt en het begon op de tweede helft van de klim lekker te regenen. Voordat we op de top waren, was dat overgegaan in een soort van hagelsneeuw en was het zicht vermindert tot zo’n 50 meter. Na een korte stop (van het uitzicht kon je toch niet genieten) zijn we doorgereden naar de helling, die ik ook nog op het programma had staan: die vanuit Sault. Een vriendelijker helling, maar ook hier kommer en kwel (kou en regen) met verkleumde fietsers, waarvan sommigen aan hun kleding te zien met de zomer van huis waren gegaan. Waarschijnlijk liggen die nu met een dubbele longontsteking te bed.

Nadat we in een toch weer zonnig Sault de rit een beetje hadden geëvalueerd, hebben we ons verblijf in Malaucène maar weer opgezocht; niet over de Mont Ventoux, maar via een andere route, waar het weer gelukkig wat vriendelijker was. De rest van de avond heb ik doorgebracht met mezelf afvragen hoe ik de volgende dag zou gaan doorbrengen en bovenal wat ik toch aan kleding aan moest en mee moest nemen. Uiteindelijk heb ik besloten me maar op het ergste voor te bereiden en alles wat ik had mee te nemen; of aangetrokken of in mijn rugzak.