De kale berg 12: de dag zelf

Na een wat onrustige nacht, waarin ik nog wat (doem)scenario’s de revue heb laten passeren, ging om kwart voor zes de wekker en bleek het buiten al prachtig weer te zijn. Ook hier bleek weer: een mens lijdt het meest onder het lijden dat men vreest.
In ieder geval heb ik mijn voornemen van de dag ervoor wel waargemaakt en ben ik gestart in een lekkere warme outfit met de nodige reserve in mijn rugzak. Na een bijzondere start met het nodige claxongeluid rustig aan de klim begonnen, want ik heb geleerd om niet direct aan het begin mijn kruit te verschieten. Daardoor kwam ik al snel in de achterste regionen terecht, maar dat boeide me niet zo. Achteraf bleek ik daardoor veel aandacht te krijgen van de motards en volgauto’s, die allemaal belangstellend (bezorgd?) vroegen of het goed ging. Je moet wat doen om aandacht te krijgen nietwaar?

Maar goed, in het begin ging het best lekker en kon ik lekker doorpeddelen. Wel ben ik af en toe even gestopt om wat te eten en de benen te ontspannen, maar dat deden er wel meer. Maar zo tegen de helft van de klim werd het toch steeds steiler en begon de ijle lucht me ook parten te spelen. Want tegen die tijd ben je toch al op zo’n 1000 meter hoogte, terwijl je gewend bent aan 3 meter onder de zeespiegel. Gevolg: wat gebrek aan zuurstof, waardoor je ook je longen af en toe de gelegenheid moet geven weer op adem te komen. Daar kwam ook het moment dat ik voor eerst maar een stukje ben gaan wandelen. Gelukkig bleef het weer goed (hoewel de temperatuur wel zakte), waardoor ik alleen maar nat werd van het zweet. Aangekomen op het verzorgingspunt halverwege bleek dat er nog 7 fietsers achter me zaten.: ik was dus ‘zeker’ niet de laatste.

De tweede helft van de klim was nog een beetje steiler met regelmatig gemiddelde stijgingspercentages van 12%. En gemiddeld wil dus zeggen, dat er ook stukken bij zijn die nog iets steiler zijn. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat ik die stukken ook deels wandelend afgelegd heb. Het klinkt niet heroïsch, dat besef ik, maar de andere optie was omkeren. En dat stond niet in mijn woordenboek. Maar lopen en even stilstaan heeft ook zijn voordelen. Natuurlijk de al eerder genoemde belangstellende vragen naar mijn welzijn door de begeleiders. Maar wat denk je van de intense stilte als je op zo’n paar honderd meter onder de top uitkijkt over een indrukwekkend berglandschap. Daar wordt je stil van en besef je toch hoe onbeschrijflijk bijzonder onze schepping is.

Uiteindelijk heb ik er vier uur over gedaan om de top van die vermaledijde Mont Ventoux te bereiken. En nog rijdend ook! Misschien geen toptijd, maar ik ben in ieder geval niet meer ingehaald en heb sommige van de fietsers achter mij ook niet meer gezien. Waarschijnlijk zijn zij wel omgekeerd. In ieder geval had ik het moment van aankomst niet willen missen: bovendien heb je een commitment aangegaan met jezelf en al die mensen die je hebben gesponsord en dan is opgeven absoluut geen optie. Ik heb de afdaling naar Sault maar gelaten voor wat die is; in mijn geval was één keer Mont Ventoux op één dag voldoende. Dus eigenlijk ben ik wel omgekeerd, maar niet nadat ik een foto van mezelf had laten maken als tastbaar bewijs van mijn aanwezigheid met mijn fiets bovenop de Mont Ventoux.

Van mijn hoogtevrees heb ik gelukkig maar beperkt last gehad. Bij de afdaling nog het meest, want dan zijn de snelheden wat hoger. Maar gelukkig heb ik nog remmen en die heb ik goed gebruikt. De rest van de dag hing er een geur van verbrand rubber in het kamertje waar ik mijn fiets gestald had.

Samenvattend: op een klim als de Mont Ventoux kun je jezelf in ons kikkerlandje bijna niet voorbereiden. Zeker niet met zo’n slecht voorjaar als dit jaar. Hellingen met een lengte van ruim 20 kilometer zijn er niet natuurlijk, maar ook de hoogte met een bijbehorend gebrek aan zuurstof ervaar je pas als je je stuk bijt op zo’n helling. In ieder geval heeft een winter stug trainen toch als resultaat gehad, dat ik er gekomen ben.

Foto’s houden jullie nog van me te goed, want met de gebrekkige middelen hier in op mijn verblijf in Frankrijk lukt het niet om die te uploaden. En natuurlijk de eindstand van deze mooie actie, maar die wordt op 8 juni bekend gemaakt.