De laatste dag

Omdat de geplande afspraken op de laatste dag van ons verblijf niet doorgaan, hebben we de reis in ontspannen sfeer kunnen afsluiten. We hebben ons die dag echt als toerist gedragen en zijn vanuit Nairobi naar het Najvasjameer gereden om daar wat van de natuur te genieten. Onderweg kwamen we langs de Rift Valley (een grote scheur in de aardkorst) die ons op een waarlijk indrukwekkend uitzicht trakteerde. Natuurlijk direct weer ‘aangevallen’ door allerlei souvenirverkopers, die in een verhouding van ongeveer 20 op 1 bij het uitzichtpunt hun shopjes hadden. Bij het meer aangekomen hebben we eerst een korte wandeling gemaakt tussen de gnoe’s, zebra’s, hartebeesten en gazelles, waarna we het meer op zijn gegaan om wat hyppo’s te ‘scoren’. En dat is gelukt: we zijn lekker dichtbij geweest en hebben een paar aardige foto’s kunnen maken. Altijd lastig, want ze laten meestal alleen hun kop zien.
’s-Middags heel decadent geluncht op de veranda van het restaurant van de voormalige poloclub met een copieus uitgebreid buffet met kaas- en ijsdessert voor de gigantische som van 15 euro per persoon. Een restaurant dat overigens gerund werd zo’n typisch Engelse dame met Oxfordaccent en een aardappel in de keel.

Bij het meer wonen ook behoorlijk wat Nederlandse bloemenkwekers met echt gigantische kassencomplexen. De ‘kassen’ zien er wat anders uit dan in het Westland, maar het systeem blijft hetzelfde. Voor de Rotterdammers: een van hen is Van den Berg Kenia en deze man komt overduidelijk uit Rotjeknor: bij de hoofdingang wappert fier een forse Feijenoordvlag (en ondanks de nederlaag een dag eerder tegen 020: niet eens halfstok). Er worden over deze ondernemende Nederlanders veel verhalen verteld: zowel positief als negatief. Aan de ene kant wordt hen de nodige vervuiling van de omgeving en uitbuiting van werknemers in de schoenen geschoven en aan de andere kant wordt gezegd dat ze zoveel voor de plaatselijke bevolking doen. Hoe het echt is, weet ik niet; feit is wel dat de mensen daar in een soort van barakkenkampen wonen, die ik nog net geen concentratiekamp wil noemen. Rijen met stenen barakken met een of twee kamertjes, die allemaal hetzelfde zijn en die misschien nog wel het meest weg hebben van de kampen waar indertijd in Nederland de immigranten uit de Molukken in werden gehuisvest. Als ik werkgever was, zou ik me in ieder geval niet met deze huisvesting willen vereenzelvigen.

Aan het eind van deze laatste dag terug kijkend op ons bezoek aan Wajir, kan ik zeggen dat er enorm veel is veranderd het afgelopen jaar. Een aantal van de dromen van de stichting zijn gerealiseerd. Een ander aantal lijkt in versneld tempo te worden uitgevoerd dankzij de plannen die het nieuwe County bestuur in haar Ontwikkelingsplan heeft geschreven. Mooi is ook dat de scholen waaraan de stichting heeft gewerkt (en nog werkt) als voorbeeld dienen, dat de verloskundekliniek die vorige week geopend is als blauwdruk gebruikt gaat worden voor de klinieken die de komende jaren gebouwd worden en dat de gehandicapten een plaats en rol in (het beleid van) het bestuur hebben. Dat alles is een opmaat naar de verdere ontwikkeling van een nieuw Wajir, waarin veel van onze contacten een nieuwe rol hebben gekregen en op invloedrijke posities zijn terecht gekomen. Maar ook een opmaat naar een nieuwe rol van de stichting, waarbij we mogelijk onze koers moeten aanpassen om op de juiste manier op die ontwikkelingen in te kunnen spelen. In ieder geval veel stof tot nadenken.