op de bestemming

Na onze aankomst in Wajir zaterdag hebben we weer enkele boeiende dagen achter de rug. Aanvankelijk was de bedoeling om een beetje te acclimatiseren (met ruim 37 graden niet zo’n slecht idee), maar daar is niet veel van terecht gekomen. Zeg maar gerust: helemaal niets. Na een verlaat ontbijt om half tien konden we het niet laten om eerst even naar de geplande waterzuivering te kijken. En dat resulteerde er uiteindelijk in, dat we zo’n beetje op het heetst van de dag een inspectie aan het uitvoeren waren van een stukje onkunde en eigenwijsheid van een paar ingenieurs (vrij vertaald dan). Tegen het advies van de lokale bevolking is, had men een bassin zo diep gegraven, dat contact met het grondwater was gemaakt. Gevolg: ondanks verschillende pogingen om het lek te dichten stond er nog steeds een hoeveelheid water in waar een modern wedstrijdbad jaloers op zou zijn. In de loop van de week komen we daar bij de verschillende verantwoordelijken nog op terug.
De rest van de middag hebben we besteed aan een uitgebreid gesprek met de plaatselijke minister van gezondheid. Een alleraardigste dame, die even wat los moest komen, maar waar later van bleek dat zij een heldere kijk op de zaak heeft. Ook allerlei andere zaken vallen onder haar verantwoordelijkheid, waaronder een stukje sanitatie (o.a. rioolzaken), de gevolgen van de vuilstort en uiteraard ook het ziekenhuis en de verloskundekliniek. Met haar hebben we uitgebreid gesproken over wat nog nodig was om de nieuwe verloskundekliniek, die de stichting heeft laten bouwen, in gebruik te kunnen nemen. Het zou om een aantal kleinigheden gaan naar ons verteld werd. We hebben deze ‘kleinigheden’ zondagochtend toch maar eens bekeken. Het bleek toch iets ingewikkelder te liggen dan gezegd. De afvoer vanuit de verloskamer moest aangepast worden, de wasbak was te klein, in het toilet was geen watervoorziening en zelfs in de douche was geen watervoorziening. Daarnaast moest er nog een extra beveiliging worden aangebracht voor de medicijnopslag en ook een desk ontbrak nog. Kortom er was nogal wat te doen. Na een gesprek met de aannemer kwamen we tot de slotsom, dat de aanvullende zaken op zo kort mogelijke termijn geregeld moesten worden. Er is zo’n grote vraag naar verloskundige hulp ter plaatse, dat er geen vertraging meer mag optreden. Nog dezelfde dag hebben we de man een offerte laten uitbrengen en hem uiteindelijk opdracht gegeven om de laatste details nog deze week af te maken.
Alles overziend hebben we dus een heel druk weekend gehad en is van acclimatiseren geen sprake geweest.

Ik besluit dit stukje met te melden, dat ik hier een kamergenoot heb. In eerste instantie ben ik me lam geschrokken, maar het went snel. Ik heb ook nog even overwogen om hem uit huis te zetten, maar daar ben ik niet vlug genoeg voor. En ach, hij veroorzaakt geen geluidsoverlast en maakt me ’s-nachts niet wakker, dus ik laat hem maar zijn gang gaan. Inmiddels schrik ik niet meer als ik mr. Salamander zie wegschieten als ik de kamer binnenkom of de kast open doe.