allerlei belevenissen

Tijdens zo’n trip in een ‘vreemd’ land overkomen je allerlei dingen of vallen je bijzondere dingen op. Vandaag wil ik er een paar met jullie delen.

Tijdens mijn verblijf in het hotel in Nairobi besloot ik toch maar gebruik te maken van de teenslippers, die daar voor de bezoekers klaar staan om onder de douche te gebruiken. Nu is het lopen op teenslippers toch al niet mijn favoriete bezigheid, maar nood breekt wet. Nou in dit geval voelde ik me net de hoofdpersoon uit Mission Impossible 3, maar dan gelukkig niet op zijn hoogte. Waar hij zich met zijn kleefhandschoenen langs de buitenkant van een wolkenkrabber bewoog, kleefde ik zo goed aan de vloer vast, dat ik min of meer op mijn plaats was vastgelijmd. Gelukkig had ik bij de film goed opgelet, want door mijn voet (inclusief slipper) op een rollende manier af te wikkelen, lukte het me toch om me enigszins onder de straal te verplaatsen. Ik heb ze verder maar niet tegen de muur uitgeprobeerd.

Tijdens het bezoek aan de gouverneur heb ik deze week ook weer enkele leuke dingen gezien. Hij en de andere ‘ministers’ huizen in een goed bewaakt gebouw, dat een verbouwd hotel bleek te zijn. De ministers hebben daar allemaal een kantoor in een voormalige hotelkamer, waardoor ze (heel luxe) ook allemaal een eigen toilet hebben. Toch een grappige secundaire arbeidsvoorwaarde. Verder houdt de gouverneur zelf kantoor in de voormalige eetzaal, waardoor hij niet alleen een enorme ruimte heeft, maar waar je ook heel duidelijk de balie nog herkent voor het uitgeven van het voedsel.
We hadden om 10 uur een afspraak, maar zoals gebruikelijk gingen we vooraf allerlei andere interessante contacten af, waar we al voor 9 uur het signaal kregen dat de gouverneur ons al heel snel wilde ontvangen. Nadat we ons direct bij het kantoor meldden, werden we binnen gelaten in een soort wachtruimte, die ook de doorgang bleek voor iedereen die iets in de buurt van de gouverneur te doen had. En dat waren er nogal wat: een poging om ze tellen heb ik al na 5 minuten opgegeven. En iedere keer als zich iemand voor de deur meldde, werd door de bediende aan de binnenkant met de sleutel het slot geopend en vervolgens weer met de sleutel gesloten. Wanneer iemand vertrok: dezelfde procedure, maar dan in omgekeerde volgorde. In ieder geval is de drukte op de Hoogstraat in Rotterdam niets vergeleken bij die in die kleine wachtruimte.
Op zeker moment komt er vanuit de vertrekken van de gouverneur iemand met een envelop, die ergens moest worden bezorgd. Na enige discussie werd die door de bediende in ontvangst genomen, die vervolgens met de sleutel de (buiten)deur opende, iemand riep om hem vervolgens te vertellen dat hij de envelop verder moest transporteren. Over werkgelegenheid gesproken. Zo ging de tijd eigenlijk best snel en viel het niet echt op dat we uiteindelijk toch pas kort voor 10 uur bij de gouverneur terecht konden.

Gisteren zijn we tijdens de lunch uitgebreid onthaald bij een van onze contactpersonen. Omdat zij het zelf veel te druk had, had ze geregeld, dat haar dochter voor ons kookte. Nu moet je niet denken, dat wij als enigen waren uitgenodigd, want ook de minister van gezondheid en de financiele man van de bond van hoofdonderwijzers schoven aan. Natuurlijk ook ons contact zelf met haar echtgenoot en we werden bediend door de schoonzoon; van de dochter ontbrak vooralsnog ieder spoor. Een gang van zaken die hier heel gebruikelijk is kennelijk.
Na de ontvangst in een poepsjieke salon werden na een glaasje water de ketels met voedsel binnen gebracht. Dat was zo overdadig, dat je er een heel peloton mee had kunnen voeden. Rijst, spaghetti, zoete mie, patat, groenten, kruiden, het gebruikelijke geitenvlees, een salade van tomaten en uien, bijna te veel om op te noemen. Natuurlijk werd dit alles vergezeld van de gebruikelijke mierzoete somalithee. Een glas met eigen gemaakt vruchtensap kondigde het dessert aan dat bestond uit vers fruit (druiven, appels enz.) en een bakje met een verse fruitcocktail. Je begrijpt dat ik hier weer mijn vitamientjes voor de hele week heb opgedaan. En jawel, na afloop verscheen de dochter (na enig aandringen onzerzijds) toch om de welgemeende complimenten voor haar kookkunst in ontvangst te nemen. Waar een aantal kilometers verderop mensen met een bak rijst per dag genoegen moeten nemen, kon hier het eten niet overdadig genoeg zijn. Natuurlijk wel ter ere van ons, maar ook hier is het ongelijk verdeeld.

En na zo’n vorstelijke maaltijd kan het wel eens gebeuren dat de stoel, waarop je plaats neemt, het begeeft. Maar gelukkig zijn er dan altijd behulpzame handen die je uit je benarde positie bevrijden. Natuurlijk wel NA het fotomomentje!

En vanochtend hebben we een lekkernij bij de koffie gekregen. Je moet dan niet denken aan iets zoets als een moorkop of een appelflap, maar meer aan een soort ‘vlammetje’ gevuld met geitenvlees. Korte tijd later werd er een bakje met vers gebakken lever gebracht, die heel smakelijk was klaargemaakt. En als ik vers zeg, dan bedoel ik ook vers, getuige de foto die ik enkele uren eerder had genomen. ’s-Middags stond er dan ook (hoe verrassend) geitenvlees op het menu. Wat zijn we toch bevoorrecht, dat we zulk vers vlees krijgen.