Veranderingen

Als mensen horen, dat ik hier voor de tweede keer ben, krijg vaak de vraag of er in die 2,5 jaar veel veranderd is. Ook van het thuisfront krijg ik die vraag soms.
Het antwoord daarop is niet altijd even eenvoudig. Kijkend naar het kamp is dat nu veel comfortabeler. Er zijn voldoende slaapplaatsen en de was- en toiletgelegenheid is nu ook helemaal gereed. In tegenstelling tot toen slaapt en werkt nu ook zo’n beetje iedereen “onder pantser”, hetgeen betekent, dat je slaap- of werkvertrek gelijk ook de bunker is als er iets geks gebeurt. De samenstelling van de bevolking op het kamp is ook veel internationaler geworden: Slowaken, Filipijnen, Fransen, Amerikanen, Australiërs en natuurlijk Nederlanders. Ook zie je steeds meer burgerpersoneel voor onderhoud rondlopen. Daarnaast is er in het werk wel het een en ander gewijzigd. Konden we 2,5 jaar geleden nog een beetje pionieren en moest er nog veel ontdekt worden, nu is het steeds meer voortbouwen op de vorige lichtingen. De kennis wordt steeds groter en meer dingen zijn nu standaard.
De samenstelling van het PRT is ook gewijzigd. Er loopt veel meer burgerpersoneel van andere ministeries rond en de nadruk komt steeds meer te liggen op de civiele factor en steeds minder op de militaire als het gaat om de opbouw van het gebied.

Omdat de gebieden langzaam groter zijn geworden, waarin de bevolking zich veilig voelt, komen er steeds meer NGO’s (zeg maar hulporganisaties) in het gebied werken. Hierdoor gaat de opbouw weer een tandje sneller, dan alleen vanuit het PRT. De reden, dat een steeds groter gebied als veilig wordt ervaren, is dat het Afghaanse leger en de politie de afgelopen jaren veel sterker zijn geworden. Zij houden vanuit verschillende bases in het gebied de zaak onder controle, waardoor de verstorende elementen minder kans hebben hun invloed op de bevolking uit te oefenen. De overheid in het gebied wordt dus langzaam sterker.

Al die ontwikkelingen zorgen er voor, dat boeren voorzichtig overstappen op andere teelt dan de bekende poppy’s, zoals saffraan, tarwe en komijn. Ook de handel bloeit op en met enige regelmaat worden er in de dorpen nieuwe bazaars (“winkelcentra”) geopend, waar nieuwe ondernemers zorgen voor meer werkgelegenheid. Er komen langzamerhand meer voorzieningen in de vorm van elektriciteit, hoewel daarmee nog wel een lange weg te gaan is. Maar in Tarin Kowt branden tegenwoordig ’s-avonds de lampen, waardoor ook in de donkere uren extra veiligheid wordt geboden. De opbloeiende welvaart is ook merkbaar aan de uitbreiding van de steden, waar hier en daar bijna sprake is van een soort Vinexwijken. Zo is de rand van Tarin Kowt al op enkele honderden meters van de hoofdpoort genaderd.

Al met al is de vooruitgang van de afgelopen jaren goed waar te nemen, maar er is nog een lange weg te gaan. Verstorende elementen doen nog altijd hun best om de opbouw te dwarsbomen: dat is nog wel hetzelfde, hoewel hun invloed in een aantal gebieden danig is afgenomen. Om hun doel te bereiken gebruiken ze helaas alle middelen, die maar denkbaar zijn en ook de eigen bevolking wordt daarbij niet ontzien. De vraag is of dit laatste niet tegen hen gaat werken op den duur, want er zijn tekenen, dat ook de bevolking zich regelmatig tegen hen keert. Als we de lijn, die nu is ingezet, vast kunnen houden is er alle reden voor optimisme. Het evenwicht is echter wankel en waakzaamheid is geboden, maar zoals ik het nu kan bekijken, is het werk van de afgelopen jaren niet voor niets geweest.