Poppy's

De vorige keer heb ik verteld, dat het graan gereed stond om geoogst te worden, nou dat geldt niet voor de poppy-oogst: die is namelijk al geweest.
Als je de velden zo vlak voor de oogst bekijkt, dan begrijp je dat er zo weinig Afghanen op onze Keukenhof te vinden zijn. De velden met bloeiende poppy’s doen voor de Keukenhof namelijk niet onder. Het gezicht van die bloeiende velden is overigens veel vrolijker dan het product, dat er uiteindelijk van gemaakt wordt.

De boeren, die nog geen alternatieve gewassen verbouwen, hebben het er maar druk mee. Maar ook de rest van de bevolking verdient een centje bij door driftig mee te helpen. Zelfs doorgaans zeer “eerbiedwaardige” politieagenten verlaten tijdens deze oogst hun post om op het land te werken. Voor onze begrippen heel verwonderlijk, maar als je het gemiddelde salaris van een politieman kent (zo’n 120 dollar per maand), dan lijkt zo’n bijbaantje weer wat logischer. De mentaliteit van de gemiddelde Afghaan is in ieder geval niet met die van de Nederlander te vergelijken. Als je weet, dat hier de laatste 30 jaar oorlog is geweest, is ook dat weer te verklaren, want al die tijd zijn de meeste mensen hier bezig geweest om iedere dag afzonderlijk te overleven.

Een voordeel van de poppy-oogst is, dat de boefjes zich doorgaans vrij rustig houden, want ook zij werken op het land en zijn vervolgens druk bezig om hun belasting te innen bij de boeren, die niet helemaal onder bescherming van de overheid vallen. Bovendien kijken ze wel uit om door het aangaan van gevechten het risico te lopen hun bron van inkomsten te vernielen.
De verwachting is, dat er na de oogst wat meer rumoer ontstaat in de binnenlanden van Uruzgan, maar ook dat is maar de vraag. Als je de media hebt gevolgd, heb je kunnen lezen dat er de laatste weken behoorlijk is gejaagd op diezelfde boefjes. Daarbij zijn aardig wat successen geboekt en hebben we ze kunnen ontdoen van heel wat eng wapentuig en middelen om bommen te maken. Daarom houden we het er op, dat het ook de komende tijd betrekkelijk rustig blijft en dat we voldoende tijd krijgen om een paar leuke projecten uit te voeren. De oto’s van de bollenvelden van Uruzgan spreken verder voor zich.