De kale berg 5: hoe koud het deze week was.

De pooltraining van deze week zit er weer op. Drie trainingsritten met de nodige hellingen en een enorm gebrek aan warmte. Eerst een zonnige dag op de hellingen van de Posbank. Gestart met -1 en geëindigd met 3 graden was het eigenlijk best koud, maar dank zij het zonnetje nog wel te doen. Maar oh oh, wat heb ik een hekel aan die kou gekregen zo langzamerhand. Ik vind het gewoon niet normaal dat je ondanks alle inspanning nauwelijks een beetje lekker zweet produceert. Geef mij maar 25 graden!

Vervolgens eens gekeken hoe de hellingen in Limburg me gingen bevallen. De eerste dag vanuit Gulpen op naar de heuvels rond Epen en Slenaken, waaronder de Loorberg en de Camerig. Lekker gefietst, maar weer heel erg koud en dit keer helemaal geen zon. Temperaturen wederom net boven het vriespunt. De tweede dag eerst de hele ochtend een beetje rondgelopen in Aken en Vaals, waar het zo koud was, dat de ijspegels bijna aan ons neus hingen. En je wordt ook niet echt meer warm op die manier. Maar aan het eind van de middag toch maar weer even op de fiets, want je bent niet voor niks in Limburg nietwaar?
Op mijn lijstje stonden vandaag in ieder geval de Kruisberg en de Eyserbosweg; de kenners weten dan wel waar ik het over heb. Eerst maar eens richting Kruisberg, waar ik toch wel een beetje tegenop zag eerlijk gezegd. Maar toen ik goed en wel begonnen was, zag ik halverwege al een ‘collega’ die was overgegaan op de benenwagen. En even verderop zag ik een dame, die van links naar rechts zwalkend nog net op de fiets bleef. Dat motiveerde en ik kan vol trots melden, dat ik beiden, hijgend als een aftandse stoomloc, achter me heb gelaten en al fietsend boven ben gekomen. De eerste pukkel was genomen! Maar koud dat het was bovenop, echt niet normaal. En dan kom je ook nog eens op een soort van hoogvlakte terecht waar de wind vrij spel had en je je min of meer in Siberië waant.
Maar goed: op naar de Eyserbosweg, maar door de kou toch iets minder enthousiast. En dan komt zo’n volgende puist toch al weer erg snel na de Kruisberg. Nou, dat viel niet mee, vooral als het dan halverwege ook nog eens begint te sneeuwen! Om een lang verhaal kort te maken: de laatste honderd meter heb ik lopend afgelegd. Ik had het echt helemaal gehad: sneeuw, ijskoude lucht in mijn longen. Ik waande me op de Noordpool. Gelukkig was ik niet de enige, die afstapte.
Maar goed: het duurt nog even voor het Tweede Pinksterdag is en we blijven in training natuurlijk. In ieder geval een mooie test die dag, die ook wel zo’n beetje eindigde op die top, want toen ik weer opstapte, voelde mijn achterband niet goed: hij liep heel langzaam leeg. Dus maar zo snel mogelijk retour naar het hotel, want ik zag het niet zitten om met die barre temperaturen een bandje te wisselen.
Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik het nog eens zou zeggen, maar het zal duidelijk zijn: ik heb het inmiddels ook helemaal gehad met de winter.
En nu op naar de volgende test over 14 dagen: de AGR……

Oh ja, het hotel heb ik zonder pompen gehaald.